Podczas Mszy św. pontyfikalnej sprawowanej w kościele jubileuszowym pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Fałkowicach, w ramach obchodów Roku Świętego 2025, bp Waldemar Musioł podkreślił, że „nadzieja szczęśliwej wieczności dojrzewa wtedy, gdy jest dzielona”. W homilii podjął refleksję nad pytaniem: „Którędy wiedzie moja droga do nieba?” i wskazał cztery duchowe drogowskazy.
Hierarcha rozpoczął homilię od przywołania słów bł. s. Edelburgis Kubitzki, elżbietanki pochodzącej z parafii Fałkowice: „Bóg nie zabiera nas w podróż bez powodu. (…) W życiu, myślę, nie trzeba szukać dodatkowych krzyży, wystarczy przyjąć i nieść godnie te, które nakłada na nas samo życie”. Jak zauważył, myśl ta prowadzi do zasadniczego pytania: „Którędy wiedzie moja droga do nieba?”.
Nawiązując do uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego, bp Musioł zachęcał wiernych do duchowego zaangażowania. „Trzymajmy się niewzruszenie tej nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę” – mówił, cytując List do Hebrajczyków (Hbr 10,23). Jak podkreślił, nadzieja nie oznacza bierności ani „jałowego oczekiwania”, lecz aktywne szukanie tego, co w górze.
W dalszej części homilii biskup wskazał cztery duchowe drogowskazy: „prawość serca, pełnia wiary, szlachetność duszy i czystość ciała”. Prawość serca – tłumaczył – to „umiejętność stawania w prawdzie o sobie – przed Bogiem i przed ludźmi”. Przestrzegał przed „rozdwajaniem jaźni” i życiem w fałszu, które zaciera granice uczciwości.
Drugim elementem duchowej drogi, jak wskazał bp Musioł, jest pełnia wiary. To nie tylko przywiązanie do rytuałów i tradycji, lecz przede wszystkim „osobiste zaufanie Bogu i posłuszeństwo Jego woli”. „Do takiej pełni wiary trzeba nam dążyć, uchylając bardziej świadomie drzwi naszego życia Bogu i Jego krzepiącemu Słowu” – mówił.
Trzecim drogowskazem jest szlachetność duszy, której wyrazem jest pokuta. Hierarcha podkreślił znaczenie sakramentu pojednania. „Dobrze przeżywana pokuta nigdy nie jest pogardą dla ciała ani katowaniem duszy; jest (…) łzą wylaną nad zranioną miłością, wstydem, który boli, ale nie paraliżuje” – podkreślił.
Czwarty duchowy kierunek to czystość – rozumiana nie tylko jako cnota osób konsekrowanych, ale jako powołanie uniwersalne. „Pan Bóg zaprasza do niej ludzi dojrzałych w każdym wieku i każdego stanu” – zaznaczył bp Musioł. Wskazał też na potrzebę szacunku dla ciała – własnego i innych – w świecie, który często instrumentalizuje cielesność.
Na zakończenie homilii biskup przestrzegł przed egoistycznym rozumieniem nadziei. „Nadzieja dojrzewa, gdy jest dzielona” – przypomniał. W szczególny sposób nawiązał do postaci bł. s. Edelburgis Kubitzki, pochodzącej z Dąbrówki Dolnej. Jak relacjonowali świadkowie jej męczeńskiej śmierci, przed śmiercią wypowiedziała słowa: „Należę do Boga, On moim Panem, zostaw mnie”, a jej ostatnim tchnieniem było westchnienie: „O mój Jezu”. Bp Musioł zaznaczył, że te akty strzeliste są „świadectwem niezachwianego zaufania do Boga – zaufania, które powinno towarzyszyć wierzącym przez całe życie i w godzinę śmierci”.
Monika Chrzanowska