W związku z rozpoczynającym się sierpniem, miesiącem trzeźwości pod hasłem „Przez abstynencję wielu do trzeźwości wszystkich” zapraszam na czuwanie modlitewne w intencji trzeźwości naszego narodu do Kościoła w Winowie w niedzielę 1 sierpnia 2021 o godz. 18.00.
18.00 – adoracja, 19.00 – eucharystia. 20.00 – zakończenie
Kościół zaprasza nas abyśmy podjęli dobrowolną abstynencję w sierpniu, ofiarowali ją za ludzi cierpiących z powodu różnych uzależnień, także tych od komputera, Internetu. Podejmując dobrowolną abstynencję stajemy się oparciem dla innych ludzi, przełamujemy zły obyczaj pijaństwa w naszym kraju, ratujemy życie wielu ludziom, może nawet w własnej rodzinie. Najwięcej ludzi ginie pod wpływem alkoholu podczas wakacji. Co roku w Polsce umiera z powodu alkoholu około 20 tysięcy osób, jest o kogo walczyć. Po przez alkohol wielu ludzi traci wolność, godność, zdrowie, życie. Szczególnie jest niepokojące spożywanie alkoholu przez młodych ludzi. Każdorazowe spożycie alkoholu przez młodzież poniżej 21 roku życia jest szkodliwe, zaburza ich rozwój biologiczny i psychiczny. Do 21 roku rozwija się biologicznie ludzki mózg, spożywając alkohol przed 21 rokiem, zawsze skazujemy się na niedorozwój swojego mózgu. Sprawny mózg jest niezbędny aby przeżyć godnie i sensownie życie. Podjęcie dobrowolnej abstynencji przez nas chrześcijan, jest wyrazem troski o innych ale też świadectwem, które przełamuje złe zwyczaje namawiania, częstowania, zmuszania do wypicia, często wbrew woli drugiego człowieka. Starajmy się nie szkodzić sobie i innym, nie zapominajmy o odwadze napinania tych, którzy po spożyciu alkoholu chcą prowadzić samochód, zabierzmy takiej osobie kluczyki, zadzwońmy na policję, to nie jest donosicielstwo to jest ratowanie człowieka i jego rodziny. Może po przez twoją abstynencję, dasz komuś wsparcie, może ktoś będzie miał odwagę odmówić, mając w tobie przykład, że można nie pić. Dojrzały człowiek to ten, który nie musi pić i pocieszać się alkoholem, dojrzały , rozumny, trzeźwy człowiek to ktoś kto potrafi powiedzieć nie, to ktoś kto potrafi żyć bez alkoholu, kto kieruje swoim życiem, używa rozumu i sumienia, aby godnie żyć. Nie mocna głowa, ale zdrowa głowa, trzeźwa głowa, która wybiera dobro a to co szkodliwe odrzuca, taka głowa jest potrzebna każdemu. Daj świadectwo godnego życia, bądź oparciem dla innych, bądź drogowskazem mądrego stylu życia. Sprawdź czy jesteś wolnym człowiekiem po przez dobrowolną abstynencję.
Ks. Marcin Marsollek
Zbliżmy się wszyscy do Jezusa
Drodzy Diecezjanie,
liturgia słowa dzisiejszej niedzieli przypomina nam podstawowe elementy prawdy objawionej przez Boga o ludzkim życiu i śmierci. Autor Księgi Mądrości zwiastuje, że Bóg jest jedynym Źródłem i Dawcą wszelkiego życia. Stworzył „wszystko po to, aby było, i byty tego świata niosą zdrowie”. Nas, ludzi, stworzył do nieśmiertelności, uczynił człowieka „obrazem swej własnej wieczności”. Natomiast „śmierć weszła w świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą”. Bóg jej nie uczynił, ale ją zwyciężył przez Jezusa Chrystusa i dał nam możliwość udziału w Jego zwycięstwie, tak, że możemy żyć z Bogiem na wieki!
Jest to wielka łaska Boga dla nas. Byśmy jej nie zmarnowali, Ten, który zwyciężył śmierć, piekło i szatana, nasz Pan Jezus Chrystus, „rzucił na nasze życie światło przez Ewangelię”. W ten sposób objawił nam, jak żyć w wolności dzieci Bożych, bez ulegania podszeptom szatana, świata i własnym słabościom, jak stale powracać do Boga i jak wiernie trwać w przymierzu z Nim. Odpowiedź brzmi: troszcząc się o żywą więź z Tym, którego Bóg posłał na świat, o żywą więź z Jezusem! W Nim, jak słyszeliśmy w minioną niedzielę, jest moc uciszenia największej burzy i naporów złego, a w Jego słowie i błogosławieństwie źródło pokoju i wzrostu. Wystarczyło, aby uczniowie Go zbudzili, zwrócili się do Niego o pomoc. Dzisiejsza Ewangelia raz jeszcze odsłania, jak w Jezusie dany jest nam wręcz cudowny Ratownik: Boski Lekarz i Uzdrowiciel, zdolny nawet do wskrzeszenia zmarłego. Nie jesteśmy więc zdani tylko na siebie. Mamy Jezusa – Zbawiciela, danego nam od Boga!
Istnieje jednak pewna konieczność, której nie możemy zaniedbać. Mam na myśli konieczność ciągłego zbliżania się do Jezusa: przychodzenia do Niego, by się z Nim spotykać i przeżywać Jego obecność, bliskość, by czerpać z Jego miłości ku nam. Mocno zwracają na to uwagę ostatni papieże, poczynając od św. Jana Pawła II, gdy na różne sposoby mówią o tym, że u początku bycia chrześcijaninem nie ma jakiejś decyzji etycznej, czy idei, lecz jest spotkanie z Osobą, z Jezusem.
W obecnej sytuacji kryzysu wiary i Kościoła, niezależnie od dalszego rozwoju pandemii, świadomość tego stanu rzeczy jest nam bardzo potrzebna i trzeba ją w sobie obudzić. Pomoże nam m.in. zrozumieć, dlaczego Kościół woła przez wieki i dziś 2 na nowo apeluje, by w niedzielę i święta nakazane we Mszy świętej nabożnie uczestniczyć. To jedno z przykazań kościelnych, które Kościół po to ustanowił, aby pomóc ludziom zbliżyć się do Boga i dostąpić łaski życia wiecznego. Nie chodzi więc bynajmniej o ponowne zapełnienie świątyń, ku radości duszpasterzy i prosty powrót do sytuacji sprzed pandemii, lecz o najważniejsze dobro każdego z nas, o Boże zbawienie. W świątyni mamy bowiem szczególnie łatwy dostęp do Jezusa, „wielkiego Boga i Zbawiciela naszego”. Chrześcijańska świątynia to Jego Dom, a dla nas brama do nieba. Przychodzimy do kościoła nie dla spełnienia obowiązku, dobrego samopoczucia, oka sąsiadów, czy zadowolenia duszpasterza, lecz ze względu na Jezusa, aby się z Nim spotkać, z Nim pobyć na modlitwie, na adoracji, uradować się Jego bliskością, oddać mu swe serce, powierzyć swoje życie i zaczerpnąć z Jego miłości, ze stołu Bożego słowa i stołu ofiarnego, z Eucharystii i innych sakramentów, i wziąć Go w swoje życie, zanieść innym, zwłaszcza tym w różnorakiej biedzie i potrzebie.
Cenne sugestie dla rozwoju takiego zaangażowania się w Osobę Jezusa znajdujemy w zachowaniu przełożonego synagogi o imieniu Jair i w postawie kobiety, która „od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi”. Gdy owa kobieta usłyszała o Jezusie, mimo rezygnacji, która jej wcześniej towarzyszyła, z nową nadzieją podjęła konkretny wysiłek drogi, weszła między tłum i dotknęła się płaszcza Jezusa. Wówczas wyszła z Niego moc, poczuł to wyraźnie, a ona została uleczona z dolegliwości. Natomiast na świadectwo dla tych, którzy się na Niego cisnęli, a nie potrafili skorzystać z Jego bliskości i mocy, wywołał kobietę z tłumu i rzekł: „Córko, twoja wiara Cię ocaliła”. W ten sposób Jezus daje nam do zrozumienia, że nie wystarczy przyjść na spotkanie z Nim, by dostąpić łaski. Trzeba podejść z żywą wiarą w sercu, by odejść w pokoju i dostąpić przemiany, wsparcia, uświęcenia. Podobnie Pan Jezus akcentuje znaczenie wiary w sytuacji, gdy dotarła do Jaira wiadomość, że jego córeczka umarła. Słysząc, co mówiono, Jezus rzekł do przełożonego synagogi: „Nie bój się, wierz tylko!” Tym sposobem zwraca nam uwagę na moc wiary w Niego. Trzeba więc przystępować do Pana z wiarą w Niego i nie wolno nam powątpiewać w moc tej wiary. Niezwykle ważne jest też i to, by mieć jednoznaczne widzenie Jezusa, w znaczeniu, które wyraźnie odnotował Ewangelista Marek. Stwierdza, że gdy Jair ujrzał Jezusa, upadł Mu do nóg i prosił usilnie o ratunek dla córeczki. Chodzi o to, by zobaczyć w Jezusie i uznawać w Nim swego Pana, Króla i Zbawiciela. Wtedy człowiek bez ociągania spieszy do Pana, nie lekceważy żadnej okazji do spotkania z Nim. Wtedy też łatwiej człowiekowi poukładać swoje życie i relacje z ludźmi, zbudować jednoznaczną hierarchię wartości i bardziej zadbać o swoje zdrowie duchowe, swój duchowy rozwój.
Drodzy Diecezjanie, kieruję do Was ten mój list pasterski, choć to już początek wakacji i urlopów. W dobie pandemii wiele bowiem mówimy o zdrowiu jako takim i wiele uwagi poświęcamy trosce o nie, za co wielkie słowa wdzięczności należą się zwłaszcza naszej służbie zdrowia, służbom sanepidu i wszystkim, którzy ich wspierali i wspierają. Słyszymy też słusznie coraz częściej o potrzebie ratowania utraconego zdrowia psychicznego. Natomiast rzadko mówimy o zdrowiu duchowym, o spadku jakości i powikłaniach tego zdrowia, o potrzebie zatroskania się o jego rozwój.
Dla wyznawców Chrystusa u źródła zdrowia i rozwoju duchowego jest żywa więź z Nim, która domaga się uznania w Jezusie swego Pana, wiary w Niego i regularnego spotykania się z Nim. Dlatego tak ważny jest powrót do świątyni i częste przebywanie w niej, ale również modlitwa w domu, zarówno indywidualna jak wspólna, ponieważ konieczne jest nasze zbliżenie się do Jezusa, nieustanne komunikowanie się z Nim. W tym procesie trzeba też wyraźnie wspomóc nasze dzieci i młodzież. Mam na myśli dawanie dojrzałego świadectwa, przychodzenie z nimi do Pana obecnego w świątyni, na liturgię, na adorację, wspólną modlitwę z nimi w domu, a także otwieranie ich na Stwórcę przez wspólne kontemplowanie piękna przyrody, czemu co roku bardzo sprzyjają miesiące wakacyjne.
Kochane Dzieci i Droga Młodzieży, oby w tym roku, po trudnym czasie izolacji, te wakacyjne dni przyniosły Wam wiele wspaniałych przeżyć w gronie rówieśników i razem z najbliższymi, z rodzicami i rodzeństwem, z dziadkami. Życzę Wam nade wszystko tego, by był to czas zbliżenia się do Jezusa i doświadczenia Jego bliskości, w bezpośrednich spotkaniach z Nim w kościele i na modlitwie, ale też w przyrodzie i w relacjach z ludźmi. Wszystkich Was, Drodzy Diecezjanie, proszę byście się jak najwięcej modlili i rozwijali modlitwę o wiarę w sercach młodego pokolenia, o łaskę dobrego rozeznania drogi życia dla nich, bez lekceważenia woli Bożej, o łaskę nowych powołań kapłańskich, zakonnych, misyjnych, a także do sakramentalnego małżeństwa. Zachęcam też Was do podjęcia trudu pielgrzymowania wprost lub duchowo na Jasną Górę. W związku z Rokiem św. Jakuba zapraszam również na szlaki Jakubowe, zwłaszcza ich konkretne odcinki w naszej diecezji. Informacje na ten temat znajdziemy m.in. na stronie internetowej diecezji opolskiej.
Kochani Rodzice, zwracam się też do was z gorącą prośbą: Módlcie się każdego dnia za Wasze pociechy, nawet jeśli już mają swoje dzieci, pamiętając, że u Pana można uprosić nawet to, co po ludzku niemożliwe. Z wiarą żywą wołajmy podobnie jak Jair: Panie przyjdź i połóż ręce na nasze dzieci, aby ocalała wiara w ich sercach i żyły po Bożemu. Proszę też was bardzo, byście po tych trudnych miesiącach izolacji, pomagali dzieciom wychodzić do rówieśników, byście pomagali im organizować różne formy wakacyjnego bycia razem z myślą o rozwoju w nich zdolności budowania dobrych relacji i znajdywania się we wspólnocie, także we wspólnocie wiary, którą jest Kościół. Temu dziełu może się też choć trochę przysłużyć nowa inicjatywa diecezjalna powstała w związku z Rokiem Rodziny, który ogłosił papież Franciszek i który będzie jeszcze trwał do niemal końca czerwca przyszłego roku. Już dziś serdecznie zapraszam na Diecezjalne Spotkanie Rodzin, do Kamienia Śląskiego, 8 sierpnia br., to znaczy w dniu Metropolitalnego Odpustu ku czci św. Jacka. Dokładniejsze informacje będą jeszcze podane w późniejszym komunikacie. Natomiast już w najbliższą niedzielę 4 lipca br. zapraszam na Górę św. Anny, na doroczną pielgrzymkę Dzieci z Rodzicami.
Kończąc swój list, zwracam się do Was, Drodzy Duszpasterze, z wielką prośbą, by w naszych parafiach, gdy diecezjalne inicjatywy są jeszcze zawieszone, podejmować i organizować różne oferty spotkań i bycia razem dla dzieci i młodzieży. Oby mieli jak najwięcej możliwości prostego doświadczenia i przeżywania bliskości Pana Boga, żywej wiary, oraz wspólnoty i życia Kościoła. Dziękuję Wam i wszystkim katechetom, za wszelki wysiłek związany z trudem katechizacji w pandemicznych warunkach. Dziękuję też nauczycielom i wychowawcom za realizowanie w tych trudnych uwarunkowaniach dzieła edukacji i wychowania młodego pokolenia.
Całą służbę zdrowia i podmioty ją wspierające, wszystkich rolników, ich rodziny, a także dzieci i młodzież Kościoła Opolskiego otaczam szczególną modlitwą. Wszystkim życzę dobrego zdrowia i odpoczynku, ale też duchowego wzrostu i rozwoju, i wszystkim udzielam pasterskiego błogosławieństwa.
Wasz Biskup
† Andrzej Czaja
Opole, 24 czerwca 2021 r.
W czwartek 29 lipca br. zmarł ks. Bronisław Kwapisz. 
