W ramach II Festiwalu Musica Claromontana odbył się koncert w Opolu w kościele ojców franciszkanów w niedzielę 26 października o godz. 16.30.
Ideą festiwalu jest przybliżenie polskiej publiczności muzyki zachowanej w zbiorach paulińskich. W ten sposób organizatorzy pragną uświadomić szerokiemu gronu odbiorców, jak silną pozycję na mapie ówczesnej Europy zajmowała Polska, w szczególności klasztor paulinów na Jasnej Górze, jako wiodący ośrodek życia kulturalnego.
W ramach festiwalu odbywa się szereg wykładów i koncertów, które zaprezentują najciekawsze zabytki polskiej muzyki sakralnej XVIII w. Szczególny nacisk położony jest na kompozycje świeżo odnalezione w zbiorach Jasnej Góry – największych tego typu w kraju.
Koncerty odbywają się w zabytkowych kościołach Wrocławia, Piotrkowa Trybunalskiego, Warszawy i Opola W ten sposób napisana przed kilkoma wiekami muzyka może zabrzmieć na nowo w miejscach, gdzie była pierwotnie wykonywana. Festiwal ma stanowić swego rodzaju dopełnienie prowadzonych od kilku lat w zakonie jasnogórskim prac badawczych, w wyniku których, udało się wydać i zarejestrować szereg nieznanych dotąd dzieł jasnogórskich kompozytorów.

„Duchowość podobna jest do wahadła w starym stojącym zegarze. Nasze serce to właśnie to wahadło – powinno wychylać się z jednej strony w kierunku Boga i z drugiej strony w kierunku drugiego człowieka” – powiedział ks. Mateusz Buczma, moderator Akademii Duchowości, która dziś wystartowała w Winowie koło Opola.
„Oryginalność duchowości chrześcijańskiej polega na tym, że to Bóg ma inicjatywę i wchodzi do naszej rzeczywistości, życia, miejsca pracy, domu” – mówił ks. Buczma, koordynator wspólnot i ruchów katolickich w diecezji opolskiej. „Świat jest przestrzenią spotkania z Bogiem. Duchowość chrześcijańska zaczęła się od Wcielenia – podkreślił.
Podczas konferencji duchowny przytoczył też słowa adhortacji apostolskiej „Evangelii gaudium”, w której papież Franciszek przestrzega przed fałszywą duchowością zamykającą się w świecie wewnętrznych przeżyć, zaniedbującą potrzeby bliźnich. „Grożą nam w życiu duchowym dwie skrajności” – parafrazował ks. Buczma. „Z jednej strony – nadmierny aktywizm i takie podejście do życia, że brakuje nam na wszystko czasu, zwłaszcza na modlitwę. A z drugiej strony – gdy Pana Boga „złapiemy za nogi” i zaczyna nam modlitwa jakkolwiek „smakować”, to my byśmy się najchętniej tylko modlili” – zauważył.
Ks. Buczma wskazał także, że „inspiracje do życia duchowego są o wiele bliżej niż nam się wydaje – niekoniecznie tylko w pismach mistyków. Fakty, wydarzenia codziennego życia, każda rozmowa, spotkanie, nawet spojrzenie – może być zaproszeniem, by skłonić się w stronę Boga. Gdy wydarzyło się coś dobrego, to czemu nie powiedzieć Bogu, że Mu za to dziękujemy? Gdy nas coś zdenerwuje, to także śmiało możemy z tym iść do Boga” – zachęcał. Prelegent zauważył też, że wielu katolików, nauczonych pacierza, ma problem ze spontanicznym i szczerym wyrażaniem uczuć przed Bogiem.
Inspiracją do życia duchowego może też być dobry film czy książka. „Nie można oddzielać sfery modlitwy od stery naszego zwykłego czasu, rozrywki, odpoczynku” – mówił moderator Akademii Duchowości. „Z Bogiem można spotkać się w każdym czasie. Nie zapominajmy też o naszych modlitewnikach i przede wszystkim o Słowie Bożym, które zaprasza nas, aby wypłynąć na głębię” – zaakcentował.
„Jeśli nie mamy czasu na przedłużoną modlitwę lub jesteśmy bardzo zmęczeni, to także możemy się modlić” – zachęcał ks. Buczma. „Wystarczy powiedzieć: „Boże, masz siedem minut” i przez te parę chwil trwać przed Panem Bogiem” – dodał.
Akademia Duchowości organizowana jest przez Wydział Duszpasterski Kurii Diecezjalnej. Spotkania odbywać się będą raz w miesiącu, w sobotę, w godzinach od 10 do 13. Akademia adresowana jest do bardzo szerokiego grona – do wszystkich, którzy chcą się rozwijać w modlitwie osobistej i wspólnotowej, bez względu na wiek, zawód i powołanie.
W programie Akademii Duchowości uczestnicy zapoznają się z takimi tematami, jak: początki życia duchowego, uwielbienie, słuchanie Słowa Bożego, pokuta, różaniec – kontemplacja z Maryją, brewiarz – modlitwa nie tylko dla księży, rozeznawanie duchowe, Eucharystia.
W ramach każdego spotkania prowadzący wygłosi konferencję i zaproponuje warsztat/spotkanie w małych grupach. Zwieńczeniem będzie wspólna modlitwa. Do domu uczestnicy zabiorą konkretne zadanie do podjęcia w codzienności w związku z tematem spotkania (przeważnie jakaś forma modlitwy).

Do grona laureatów tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego dołączyło dwóch wybitnych teologów i ekumenistów: o. prof. Wacław Hryniewicz oraz o. prof. Stanisław Celestyn Napiórkowski. Obydwaj są profesorami Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uroczystość odbyła się 30 października 2014 r. w auli Błękitnej Uniwersytetu Opolskiego.

Ks. Jaskóła, promotor doktoratu o. prof. Hryniewicza, w laudacji podkreślał, że Senat Uniwersytetu Opolskiego „pragnie uczcić znanego w świecie ekumenistę, człowieka zasłużonego dla światowej i polskiej ekumenii, dogłębnego znawcę prawosławia, teologa o ogromnym wielokierunkowym dorobku naukowym”.

Władze Uniwersytetu Opolskiego doceniły wieloletnie badania naukowe o. prof. Hryniewicza nad chrześcijańską teologią paschalną, teologią nadziei, uniwersalizmem zbawienia, teologią staroruską i różnymi zagadnieniami ekumenicznymi. „Doktorant czerpiąc inspiracje z tradycji chrześcijaństwa wschodniego, rozwija teologię otwartą na ekumeniczne rozwiązania” – powiedział ks. prof. Jaskóła. „Poprzez prace w międzynarodowych komisjach ekumenicznych, publikacje zagraniczne, współpracę z zagranicznymi i krajowymi ośrodkami ekumenicznymi dąży do partnerskiego kształtowania relacji międzykościelnych i teologii tolerancyjnej, otwartej na inność, szukającej dróg pojednania Kościołów, narodów i kultur. Imponująca jest naukowa bibliografia o. prof. Hryniewicza – ponad 900 pozycji” – zaznaczył ks. prof. Jaskóła.

„Wdzięczni jesteśmy za trylogię paschalną, pozwalającą odkryć piękno wiary w Chrystusa leczącego chorą wolność stworzenia” – mówił ks. prof. Jaskóła. „Dziękujemy za teologię nadziei, która uwalnia od lęku przed życiem i przed śmiercią. Za obronę nadziei na powszechne zbawienie też dziękujemy, gdyż ten rodzaj nadziei przypomina chrześcijanom, że Boża łaskawość nie zna granic, dla Bożej miłości nie ma nic niemożliwego, a każdy odruch ludzkiego serca jest momentem ocalenia” – zakończył laudację.

Wacław Hryniewicz OMI – jest od 1984 profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Współtworzył Instytut Ekumeniczny KUL, w którym pełnił kolejno funkcje zastępcy kierownika i dyrektora (do 2005). Był wieloletnim kierownikiem Katedry Teologii Prawosławnej w tymże Instytucie; w latach 1979-1984 pełnił funkcję konsultora Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan w Watykanie, był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Ekumenizmu, Międzynarodowej Komisji Mieszanej do Dialogu Teologicznego między Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Prawosławnym.

O. Hryniewicz wykładał na uczelniach w Szwajcarii, Niemczech, Francji, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Belgii. W latach 1998-2000 był członkiem zespołu przygotowującego tekst ekumenicznego dokumentu „Charta Oecumenica. Wytyczne dla wzrastającej współpracy pomiędzy Kościołami w Europie”. Należy do wielu towarzystw naukowych w kraju i za granicą. Jest autorem licznych publikacji z zakresu teologii paschalnej, teologii nadziei, uniwersalizmu zbawienia, teologii staroruskiej i zagadnień ekumenicznych.

„Laudator nie musi nic lukrować” – mówił bp Andrzej Czaja. „Wystarczy, że przypomni najistotniejsze momenty biografii i uczciwie wspomni najbardziej zasadnicze elementy dorobku swego wieloletniego szefa, by słuchający uznali, że godzien jest uroczystego nadania doktoratu honoris causa Uniwersytetu Opolskiego” – dodał promotor.

Dorobek naukowy o. prof. Napiórkowskiego wynosi ponad 1400 pozycji bibliograficznych, czyli łącznie: monografii, artykułów, prac zbiorowych, itp. Do tego dochodzą dziesiątki sympozjów, sesji, konferencji, które w wielu wypadkach poprzedziły powstanie publikacji. „Od samego Napiórkowskiego dowiadujemy się, że swą uwagę skupił na czterech obszarach refleksji teologicznej: metateologii, mariologii, franciszkanizmie i ekumenizmie” – powiedział bp Czaja.

„Zwrócę uwagę jedynie na kilka „ziaren” jego codziennego siewu” – mówił opolski biskup. „Pierwsze ziarno to prostota świadectwa wiary i odpowiedzialność za Kościół. Takimi postawami ojciec profesor budował swoich studentów: przy ołtarzu, zwiastując słowo i dzieląc się słowem, chodząc w habicie i bez skrępowania odmawiając brewiarz w miejscu publicznym; także przez wielkie zatroskanie o to, by nie czyniono z Maryi bogini” – podkreślił bp Czaja.

Opolski ordynariusz wymienił też inne szczególne zasługi i rysy honorowego doktoranta: „Rozważna, ale bezdyskusyjna służba prawdzie. Recz jasna chodzi o służbę prawdzie z miłością. Dlatego studenci często słyszeli: najpierw starajcie się uchwycić i zaakceptować to, co dobre, plusy, wartości. Trzeba odłożyć na jakiś czas to, co budzi w nas negatywne emocje. Natomiast nie można przemilczać mankamentów, braków, czy błędów, tak formalnych, jak treściowych. Nie można oceniać i recenzować na miarę czyichś oczekiwań, lecz zgodnie z prawdą!” – zaznaczył bp Czaja.

Promotor bp Andrzej Czaja podkreślił też wrażliwość na ludzką biedę i otwartość na każdego człowieka oraz jasny i prosty przekaz o. prof. Napiórkowskiego. „Co prawda w żadnych statystykach, tabelach i wykazach nie sposób tego dorobku określić. Bardzo dobrze wyczuwamy go jednak w naszych sercach” – zakończył laudację bp Andrzej Czaja.

O. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv od 1983 r. jest profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Przez wiele lat był kierownikiem Katedry Mariologii i kuratorem I Katedry Teologii Dogmatycznej oraz współpracownikiem Instytutu Ekumenicznego KUL. Założył Fundację im. Cyryla i Metodego.

W latach 1976-1984 o. Napiórkowski był członkiem Wspólnej Komisji Dialogu Luterańsko-Rzymskokatolickiego na forum światowym oraz członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Ekumenizmu i Komisji Dialogu Episkopatu Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce i Polskiej Rady Ekumenicznej. Wykładał na uczelniach w Rosji, Czechach, na Litwie, Łotwie, Słowacji i Ukrainie. Należy do wielu towarzystw naukowych jest autorem licznych publikacji, głównie z dziedziny mariologii, ekumenizmu, metodologii teologii oraz franciszkanizmu.

W dniach 14-16 X 2014 r. w Ośrodku CARITAS „Rybak” w Głębinowie Biskup Ordynariusz Andrzej Czaja poprowadził dla pań posługujących na plebanii  rekolekcje pt. „NIECH MIŁOŚĆ CHRYSTUSA PRZYNAGLA NAS”.
Rekolekcjom tym patronowały wielkie i wymowne w swej posłudze, święte naszego Kościoła: św. Małgorzata Maria Alacoque, św. Teresa od Jezusa i św. Jadwiga Śląska.

Każdego dnia Eucharystia, adoracja Najświętszego Sakramentu, okazja do Sakramentu pokuty, zmaganie się z czasem silentium sacrum, a także konferencje Biskupa Ordynariusza, to pochylanie się, w świetle Słowa Bożego, nad trzema pytaniami, a  właściwie zadaniami postawionymi przed każdym z nas:

• kim jestem?
• kim jest Bóg, w którego wierzę?
• jak żyć na miarę powołania?

Obecność ks. Biskupa, Jego towarzyszenie w trudzie dotarcia do odpowiedzi na te pytania, były błogosławieństwem, a także wielkim zaszczytem dla wszystkich uczestniczek tych rekolekcji.
Ten wspólnie spędzony czas, to było osobiste doświadczenie  głębokiej wymowy Przypowieści o miłosiernym Samarytaninie, który przechodząc obok potrzebującego człowieka, jako jedyny „wzruszył się głęboko, podszedł do niego i opatrzył mu rany” (Mt 10, 33-34).
Dla osób, których codzienna praca często jest niedoceniana, a także wystawiana na krytykę i  brak zrozumienia otoczenia, poświecenie swojego cennego czasu przez ks. Biskupa, podzielenie się refleksją nad Słowem Bożym oraz osobistymi świadectwami Opieki Bożej, było czasem budującego i wzruszającego SPOTKANIA.

Jednym z licznych owoców tych wyjątkowych rekolekcji było, pozostawienie sobie głęboko w sercu uczestniczek, przesłania ks. Biskupa, aby pracy gospodyni plebanijnej „towarzyszyło posługiwanie Marty i kontemplacja Marii”.

„Dziś nie możemy zatrzymać się tylko na wspominaniu świętych. My też mamy takie powołanie. Jesteśmy w Kościele tymi, od których się wiele oczekuje!” – wzywał biskup gliwicki Jan Kopiec w uroczystość św. Jadwigi Śląskiej – patronki Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Opolu.
Kaznodzieja podczas Mszy św. odpustowej w kościele seminaryjno-akademickim powołując się na św. Jadwigę Śląską zachęcał zgromadzonych kapłanów i kleryków oraz wiernych: „Jako chrześcijanie słuchamy Bożego Słowa i kształtujemy według niego swoje życie. Dlaczego więc często godzimy się z tym, abyśmy słuchając o wielkich ludziach, patrząc na ich heroizm kierowany mądrością, nie potrafili tych elementów łączyć? Dlaczego wśród nas jest tyle przeciętności, tyle przyzwyczajenia do bałaganu, pogardzania ludźmi, tyle ciągłych utyskiwań, że nie mogę czegoś zrealizować?” – pytał bp Kopiec.
„Trzeba umieć to przerwać!” – mówił ordynariusz gliwicki. „Trzeba stanąć przed majestatem Boga, jak Jadwiga poprosić pod krzyżem, aby Bóg oświecił i dał mądrość, którą będziemy się mogli dalej kierować. To jest zadanie, które każdy musi w swoim sumieniu zrealizować. Tyle jest do zrobienia, tyle do otwarcia, tylko trzeba do tego mądrości. O tę mądrość w wierze, kierującej nas ku doskonałości i dojrzałości na wzór św. Jadwigi dzisiaj trzeba się szczerze modlić” – podkreślił.
Bp Kopiec przypomniał także, że w bulli kanonizacyjnej papież napisał: „Należy podkreślić, że Jadwiga w swoim życiu dokonała niezwykle wiele ważnych, dobrych, pozytywnych czynów kierując się mądrością”. Kaznodzieja mówił też, znamy niemało księżnych, królowych, ale i wspaniałych niewiast współczesnych czasów, które wiedziały, że „trzeba umieć łączyć w sobie heroizm rozwijania tego, z czym na świat przyszliśmy oraz charyzmat, który zaabsorbowaliśmy, dzięki włączeniu się w wiarę tych wspólnot, do których należymy, czyli Kościoła” – dodał.
Przywołując różne zasługi patronki seminarium bp Kopiec powiedział, że Jadwiga była wierna słowom, które usłyszała jako dziecko w czasie nauki w klasztorze, a potem była im wierna przez tyle lat posługiwania jako władczyni Ziemi Śląskiej, że: „trzeba się umieć wsłuchać w losy ludzi i włączyć się w to, co najpiękniejsze – wyrównywanie wszystkich niesprawiedliwości, nierówności, przychodzić z pomocą tam, gdzie inni albo nie potrafią, albo nie chcą, albo nie mają tyle odwagi, aby iść” – zachęcał gliwicki ordynariusz.
Biskup opolski Alfons Nossol dekretem z dnia 15 sierpnia 1997 r. przeniósł Wyższe Seminarium Duchowne w Nysie do Opola, do nowego gmachu przy ulicy Wojciecha Drzymały. W ten sposób zrealizowany został projekt podejmowany już przez bp. Franciszka Jopa. Sprzyjającą okolicznością do realizacji tych planów stało się utworzenie w Opolu uniwersytetu z Wydziałem Teologicznym. Alumni seminarium są jego pełnoprawnymi studentami. Wyższe Seminarium Duchowne w Opolu otrzymało także nową współpatronkę (oprócz św. Stanisława Biskupa i Męczennika) – św. Jadwigę Śląską. W jej uroczystość, 16 października 1997 r., odbyło się poświęcenie nowych budynków seminaryjnych. 30 listopada 2011 r. Watykańska Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego zatwierdziła statut i erygowała Wyższe Międzydiecezjalne Seminarium Duchowne w Opolu.