Abp Alfons Nossol, biskup senior diecezji opolskiej, otrzymał tytuł Honorowego Senatora Uniwersytetu Opolskiego. Uroczystości odbyły się 10 marca podczas święta tej uczelni wyższej w 31. rocznicę jej utworzenia. „Swoistą perłą w koronie osiągnięć abp. Alfonsa Nossola jest Uniwersytet Opolski” – mówił w laudacji ks. prof. dr hab. Zygfryd Glaeser.

„Nadając abp. Alfonsowi Nossolowi tytuł Honorowego Senatora Uniwersytetu, chylimy dziś czoło w geście głębokiego szacunku i wdzięczności przed wielkim myślicielem, naukowcem i swoim profesorem, bez którego, śmiało możemy powiedzieć, nie powstałby w tamtym czasie i takim kształcie Uniwersytet Opolski” – powiedział w laudacji ks. Zygfryd Glaeser, uzasadniając decyzję Senatu uczelni.

W laudacji podkreślił, że „to, co dla wielu wydawało się być nieosiągalne, dzięki jego wyjątkowej charyzmie stawało się możliwe i się ziściło”. Dzięki jego zaangażowaniu powstał Uniwersytet Opolski, zachowano województwo opolskie, wybudowano na terenie diecezji opolskiej osiemdziesiąt cztery nowe kościoły, kampus uniwersytecki z Wydziałem Teologicznym i Wyższym Seminarium Duchownym, a ze zgliszczy odbudowano kompleks pałacowy w Kamieniu Śląskim. „A to wszystko w służbie człowiekowi. Każdemu człowiekowi, bez jakichkolwiek różnic” – zaznaczył ks. Glaeser.

„Swoistą perłą w koronie osiągnięć abp. Alfonsa Nossola jest Uniwersytet Opolski. Wielu przed nim marzyło o tym, by w Opolu powstał uniwersytet. Niewielu jednak wierzyło w realizm tegoż marzenia” – wskazał ks. Glaeser. „Bez cienia ryzyka mogę dziś postawić tezę, że pragnienie Uniwersytetu, rozumienie jego społecznej, kulturotwórczej i prorozwojowej roli, jest niejako wpisane w DNA arcybiskupa Alfonsa Nosola” – dodał.

Abp Alfons Nossol został wielokrotnie doceniony przez międzynarodowe środowiska akademickie, wyróżniając go m.in siedmioma doktoratami honoris causa. Doceniły go także to także najwyższe gremia społeczne państwowe różnych krajów, odznaczając go najwyższymi godnościami: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. „Niezwykła charyzma arcybiskupa Nosola przyciągała i przyciągała do niego ludzi, a szczególna umiejętność budowania właściwej argumentacji w sprawach prostych i bardzo skomplikowanych sprawia, że stał się dla wielu bez względu na wyznawany światopogląd niekwestionowanym autorytetem, wsparciem i partnerem do dialogu” – zaznaczył ks. Glaeser.

Podczas uroczystości nadania tytułu Honorowego Senatora Uniwersytetu Opolskiego abp. Nossolowi głos zabrali przedstawiciele władz miasta, uczelni i duchowieństwa. W okolicznościowym przemówieniu biskup opolski Andrzej Czaja nadmienił, że abp Nossol pokładał nadzieję w krzyżu jako znaku zwycięstwa. „Wiara w Ukrzyżowanego, który w ten sposób objawił swoją miłość napędzała i niosła abp. Nossola” – mówił, podkreślając, że sam, będąc uczniem ówczesnego biskupa opolskiego, był świadkiem jego wiary.

Dewizą biskupią abp. Nossola są słowa: „Czynić prawdę w miłości” (łac. Veritatem facere in caritate), do której odniósł się w swojej wypowiedzi bp Czaja, zaznaczając, że prawda jest dziś wielokrotnie deptana. „Prawdą się dziś zarządza, podporządkowuje, traktuje się instrumentalnie, a przecież nie może być tak, że wolność jest ponad prawdą. Granicą wolności prawda, ta poznawcza i nam objawiona” – mówił biskup opolski. „Gdy będziemy służyć prawdzie, wtedy będziemy potrafili lepiej jej strzec, cenić ją, wartościować i budować na niej” – stwierdził.

„Pozostańcie uniwersytetem w pełnym znaczeniu tego słowa!” – powiedział abp Alfons Nossol w nagranym przesłaniu do uczestników uroczystości na Uniwersytecie Opolskim. „Wspieram Was na wszelkie możliwe, ludzkie sposoby. Zapewniam całą akademicką społeczność, że nieustannie szturmuję Niebo, by Uniwersytet Opolski nie ustawał w poszukiwaniu i zgłębianiu prawdy. W ten sposób niech służy człowiekowi i otwiera go na Tego, który jest Prawdą, ale także spełnieniem wszelkich naszych nadziei” – zapewnił.

Pamiątkowe pismo uchwały Senatu UO o przyznaniu tytułu Honorowego Senatora Uniwersytetu Opolskiego, zostało przekazane abp. Alfonsowi Nossolowi, który aktualnie mieszka w Kamieniu Śląskim, bezpośrednio po zakończeniu uroczystości w Opolu.

Monika Chrzanowska

LIST BISKUPA OPOLSKIEGO
NA WIELKI POST 2025

Jubileuszowa Pokuta

    Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia!

   W przeżywaniu zwyczajnego Jubileuszu 2025 weszliśmy w okres Wielkiego Postu. Trzeba więc jak co roku zmobilizować się i podjąć trud odnowy i przemiany życia, aby jak najlepiej przygotować się na Święta Wielkanocne. Równocześnie chciejmy uwzględnić zamysł Roku Świętego i tak ukierunkować pracę nad sobą, aby obudzić naszą chrześcijańską nadzieję, tak ją podsycić w sercu, by stać się jej znakiem i promieniować nią w swoim środowisku życia. Chcąc Wam w tym pomóc, kieruję do Was to pasterskie słowo.

1. Rozpamiętywać Krzyż i Mękę Pańską

W pierwszym czytaniu wybrzmiały słowa, które Mojżesz nakazał wypowiadać Izraelitom przy składaniu daru ofiarnego: „Egipcjanie źle się z nami obchodzili, gnębili nas i nałożyli na nas ciężkie roboty przymusowe. Wtedy wołaliśmy do Pana, Boga ojców naszych. Pan usłyszał nasze wołanie, wejrzał na naszą nędzę, nasz trud i nasze uciemiężenie. Wyprowadził nas Pan z Egiptu mocną ręką i wyciągniętym ramieniem wśród wielkiej grozy, znaków i cudów” (Pwt 26,6-8). Wypowiadając te słowa, Izraelita odnosił się do doświadczenia łaskawości Boga w niewoli egipskiej i tak od czasu Mojżesza rozwijał się w społeczności Narodu Wybranego charakterystyczny dla Izraelitów styl myślenia i życia. Znamionuje go rozpamiętywanie wielkich dzieł Boga, które umacnia Żydów w przekonaniu, że Pan ich nie zostawi i w stosownej chwili przyjdzie z pomocą. Przekazując tę dobrą nowinę z pokolenia na pokolenie, Naród Wybrany rozwijał pamięć o mocy i wierności Boga, która pomagała spoglądać z nadzieją na nieznaną przyszłość i trudne dziś.

   Taki styl funkcjonowania ujawnia się również w życiu Świętej Rodziny z Nazaretu. Zwraca na to uwagę św. Łukasz, gdy przekazuje w kontekście narodzin Jezusa, że „Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2,19), a w kontekście znalezienia Jezusa w świątyni stwierdza: „A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swoim sercu” (Łk 2,51).

   Podobnie żywa pamięć miłości Jezusa i Jego mocy Zmartwychwstania niosła uczniów Chrystusa na krańce ziemi i uzdolniła ich do oddania Mu życia. Stąd św. Paweł daje polecenie Tymoteuszowi i pośrednio wyjawia skąd w nim bezgraniczna ufność do Boga: „Pamiętaj na Jezusa Chrystusa, potomka Dawida! On według Ewangelii mojej powstał z martwych. [...] Dlatego znoszę wszystko” (1Tm 2,8n) „z powodu Chrystusa” (por. 2Kor 12,10).

   Oczywiście jest jeden warunek takiego życia – trzeba dać wiarę temu, że Jezus „do końca nas umiłował” (J 13,1), że żyje i jest z nami. Wiarą w Niego trzeba żyć i tę wiarę wyznawać, aby płonęła w nas błogosławiona nadzieja. Apostoł w odczytanym fragmencie Listu do Rzymian stwierdza: „Jeżeli ustami wyznasz, że Jezus jest Panem i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do sprawiedliwości, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (Rz 10,9-10). Bez tej wiary w potęgę miłości Boga nie ma nadziei i ufności w ludzkim sercu.

   W ten sposób na podstawie dzisiejszej liturgii słowa można uchwycić głęboki sens i zasadniczą wartość wielowiekowej tradycji rozpamiętywania Męki Pańskiej, do czego Kościół wzywa przez wieki, szczególnie w Wielkim Poście. Rozważanie drogi krzyżowej Jezusa przypomina nam, jak wiele Bóg uczynił dla nas i jak bardzo nas kocha. Im więcej o tym rozmyślamy, tym większa jest nasza ufność do Boga i nadzieja pokładana w Jego miłości ku nam. Nie można jednak tego osiągnąć bez wiary w sercu i rozradowania się miłością Boga. Dlatego Kościół zaprasza nas i wzywa do podjęcia czterdziestodniowej pokuty.

2. Zadbać o pojednanie i żywą więź z Jezusem

Chrześcijańska pokuta zakłada nasze nawrócenie i pojednanie z Bogiem, a jej celem jest odbudowanie i rozwój zażyłej więzi z Jezusem. Jako taka, służy odrodzeniu naszej wiary, naszemu ponownemu przylgnięciu do Chrystusa. U jej podstaw jest uznanie własnej grzeszności i potrzeby podjęcia odpowiednich środków dla uzdrowienia relacji z Bogiem. Polega na eliminowaniu z życia tego wszystkiego, co nas oddziela od Boga, czemu służą pobożne uczynki, dzieła miłości i różne formy ewangelizacji.

   Wielką pomocą są upowszechnione w całym Kościele trzy tzw. praktyki pokutne: modlitwa, post i jałmużna. Ta ostatnia pomaga w zdystansowaniu się do tego, co posiadamy, w pokonaniu zbytniego przywiązania do rzeczy materialnych i okazaniu pomocy bliźnim. Post jako forma umartwienia jest bardzo pomocny w opanowaniu nieuporządkowanych pragnień, dążeń, potrzeb i żądz, a przez to służy życiu bardziej po Bożemu. Z kolei modlitwa służy rozwojowi relacji z Bogiem, zadośćuczynieniu Bogu, a modlitwa wstawiennicza wyzwala nas z myślenia tylko o sobie i jest konkretną formą posługi miłości.

   Aktem pokutnym godnym polecenia jest udział w Gorzkich żalach oraz wielorakich formach nabożeństwa Drogi Krzyżowej. Moc przemiany i duchowego wzrostu daje też pełnienie uczynków miłosierdzia względem duszy i ciała. Ponadto w Roku Jubileuszowym nie zmarnujmy tej formy praktyki pokutnej jaką jest pielgrzymowanie do kościołów jubileuszowych i oaz duchowości na szlakach wiary. Pamiętajmy przy tym, by nie sprowadzić wszystkiego do przybicia pamiątkowej pieczątki w Paszporcie Pielgrzyma. Podobnie jak w tzw. ekstremalnej drodze krzyżowej najważniejsze nie są pokonane kilometry. Nie chodzi bowiem o satysfakcję z pokutnych dzieł, które podejmujemy, czy sprawdzenie swej kondycji. Najważniejszy jest Jezus, spotkanie z Nim, przeżycie Jego obecności, doświadczenie Jego miłości, powierzenie Mu siebie. Dlatego poszczególne praktyki pokutne, a także wielkopostne postanowienia powinny być zdecydowanie ukierunkowane na ożywienie relacji z Jezusem.

   Natomiast przywrócenie tej najważniejszej relacji, zniszczonej przez grzech, domaga się przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania. W nim, na mocy zbawczej ofiary Jezusa, dostępujemy odpuszczenia naszych grzechów, gdy czynimy solidny rachunek sumienia, wyrażamy skruchę i wolę poprawy, szczerze wyznajemy winy i zaniedbane dobro i podejmujemy trud zadośćuczynienia Bogu i bliźnim. Wskutek tego naszym udziałem staje się Boże przebaczenie i pokój serca. Przywrócona zostaje więź z Jezusem, która rozwija się i rośnie, zwłaszcza w Eucharystii, przez czerpanie ze stołu Bożego słowa, ofiarowanie się Panu, przyjmowanie Go w Komunii i trwanie przed Nim na adoracji.

   Dlatego spowiedzi i Eucharystii nie da się niczym zastąpić! Zbawcze dzieła, których te sakramenty w nas dokonują, można jedynie dopełnić odpustem, który uwalnia człowieka od wszelkich pozostałości skutków grzechu. Chodzi o darowanie przez Boga, za pośrednictwem Kościoła, kary doczesnej za grzechy już sakramentalnie odpuszczone co do winy. Odpusty można zyskiwać dla siebie albo ofiarować za zmarłych. Szczególnie w Roku Jubileuszowym mamy wiele okazji do zyskiwania odpustów i nie powinniśmy tego zmarnować.

3. Dać się prowadzić Duchowi Świętemu

Na drodze pokutnej bardzo ważne jest otwarcie się na działania Ducha Świętego. W dzisiejszej Ewangelii padły słowa: „Pełen Ducha Świętego powrócił Jezus znad Jordanu, a wiedziony był przez Ducha na pustyni czterdzieści dni” (Łk 4,1). Gdy dalej czytamy opis kuszenia, przychodzi myśl o związku zwycięstwa Jezusa z Jego poddaniem się działaniu Ducha Świętego. To ważne spostrzeżenie, bo wielokroć przychodzi się nam zmagać z mocami ciemności. A diabeł tym bardziej kusi i zwodzi, gdy chcemy uporządkować swoją relację z Bogiem. Dlatego dobrze jest sobie uświadomić, że nie musimy się obawiać ataków złego ducha. Od dnia Chrztu jesteśmy bowiem namaszczeni Duchem Świętym i nie jesteśmy zdani wyłącznie na swoje siły. Trzeba jednak dać się prowadzić Duchowi Świętemu.

   Cenne podpowiedzi wyłaniają się z analizy zachowania Jezusa. Przede wszystkim okazuje się, że Boży Duch kieruje nami przez słowo Boże. Dlatego potrzeba codziennej lektury Pisma św., rozważania Bożego słowa i wdrażania go w życie. Dając posłuch mowie Ducha Świętego zawartej w słowie Bożym, będziemy przez Niego prowadzeni, możemy się oprzeć pokusom szatana, rozpoznać wolę Bożą i zgodnie z nią postępować.

   Z opisu kuszenia Jezusa wyłaniają się też istotne zasady pozwalające zweryfikować bycie człowieka pod wpływem Ducha Świętego. Mam na myśli wskazówki zawarte w trzech odpowiedziach Jezusa na szatańskie uwodzenie. Z pierwszej: „Nie samym chlebem żyje człowiek” wynika potrzeba zdystansowania się do tego, co materialne i doczesne, aby nie osłabić w sobie najważniejszego pragnienia – głodu Boga. Drugą odpowiedzią: „Panu Bogu swemu będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” Pan Jezus wskazuje podstawę naszej wolności i duchowego rozwoju – podporządkowanie i służbę jedynie Bogu. Odpowiadając diabłu: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”, zwraca uwagę na konieczność zaufania i zawierzenia wszystkiego Bogu. Ewidentnie są to wskazania przeciwne do pokus szatańskich i obce światowej duchowości.

   Drodzy Diecezjanie, niech te podpowiedzi Bożego Ducha będą nam światłem w ziemskim pielgrzymowaniu, by zawsze Boga pragnąć, jedynie Jemu służyć i w Nim pokładać nadzieję! Podejmijmy z gorliwością dzieło pokuty, uznając swoją grzeszność. Wołajmy do Pana o zmiłowanie. Spoglądajmy na Krzyż i przebite Serce Jezusa, a poruszeni Jego miłością otwórzmy nasze serca, aby Zbawca nasz mógł w nich obudzić moc wiary i nadziei.

   Już dziś zapraszam Was w Wielki Piątek na Drogę Kalwaryjską, a wcześniej 6 kwietnia również do bazyliki na Górę św. Anny na pontyfikalną liturgię jubileuszową. Razem z duszpasterzami w Waszych wspólnotach parafialnych podejmujcie praktyki pokutne i dzieła miłości. Duch Chrystusowy jest z pewnością tam, gdzie okazujemy wsparcie chorym, samotnym i ubogim. Pamiętajmy też o posłudze miłości względem zatwardziałych grzeszników. Jest pośród nas bardzo wielu pogubionych ludzi, nieraz w gronie bliskich. Módlmy się o ich nawrócenie, ale też próbujmy ich zbliżyć do Boga.

   W tym wszystkim niech Was stale wspiera błogosławieństwo Trójjedynego Boga: Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Wasz Biskup

† Andrzej Czaja

Opole, 5 marca 2025 r.

O potrzebie uzdrowienia Kościoła, podejmowania konkretnych działań mających na celu pomoc i wsparcie dla ofiar oraz konieczności nawrócenia w okresie Wielkiego Postu mówili biskupi diecezji opolskiej podczas czuwań w Opolu, Raciborzu, Nysie i Kluczborku w Dniu Modlitwy i Solidarności z Osobami Skrzywdzonymi wykorzystaniem seksualnym.

„Istotą Dnia Solidarności i Modlitwy z Osobami Skrzywdzonymi wykorzystaniem seksualnym jest to, co sama nazwa dnia przynosi, określenie dnia – solidarność i modlitwa z tymi, którzy doznali tak wielkiej rany w swoim dzieciństwie, w swojej bezbronności” – mówił biskup opolski Andrzej Czaja w homilii Mszy św. sprawowanej w kościele pw. Wniebowzięcia NMP w Raciborzu. Wskazał, że solidarność można okazać poprzez obecność i wysłuchanie Skrzywdzonych. „Jako wspólnota Kościoła powinniśmy być im wdzięczni za odwagę, męstwo i poczucie odpowiedzialności za to, że nie przemilczają zła, ale nazywają je po imieniu” – podkreślał. „To co ma teraz miejsce, odkrywanie zła sprzed lat, jest dla nas bardzo bolesne, ale jestem przekonany, że jeden z podstawowych kroków, które muszą zostać doprowadzone do końca, by Kościół mógł doznać uzdrowienia” – zaznaczył biskup, dodając, że dzieje się to dzięki odwadze Skrzywdzonych, którzy często mówiąc o swojej przeszłości, otwierają dawne rany na nowo. „To jest dobra, jedyna droga: trzeba oczyścić z brudów, naprawić co złe, opatrzyć rany, odpokutować winy, zadośćuczynić Bogu” – zaznaczył bp Czaja nawiązując do słów z Księgi Izajasza: rozerwać kajdany zła (Iz 58, 6) jako pierwszej formy prawdziwej pokuty i postu. „Prośmy dzisiaj szczególnie, by Kościół krocząc drogą oczyszczenia, naprawiania zła, wspierania Skrzywdzonych, wrażliwości na nich, mógł zyskać autorytet wiarygodności przyciągania świadectwem życia Ewangelią do Boga wszystkich ludzi” – wezwał.

Bp Rudolf Pierskała podczas Mszy św. sprawowanej w kościele pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku wzywał, by duchowe towarzyszenie było realnym wsparciem dla Osób Skrzywdzonych na drodze od krzywdy i bólu do uzdrowienia i wolności. „Brakuje słów, żeby wyrazić, ile cierpienia, bólu i cichego krzyku wydobywa się z wnętrza każdego człowieka wykorzystanego seksualnie w Kościele, w rodzinie, w miejscu pracy, w każdym środowisku” – powiedział. Następnie bp Pierskała modlił się słowami: „Przynosimy Ci Boże ból, wstyd, poczucie winy i upokorzenie, z którymi codziennie mierzą się nasze siostry i bracia. Tylko Ty Boże znasz rozmiar i ogrom emocji i przeżyć, które niosą te osoby. Ty jesteś Bogiem małych, wspomożycielem słabych, pomocnikiem niemocnych, obrońcą odrzuconych, ratunkiem pozbawionych nadziei”.

Ważnym aspektem przeżywania Dnia Modlitwy i Solidarności z Osobami Skrzywdzonymi wykorzystaniem seksualnym jest refleksja nad potrzebą indywidualnego i społecznego rachunku sumienia. Jak podkreślał bp Waldemar Musioł podczas czuwania w kościele pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Nysie, otwartość i odwaga spojrzenia w głąb siebie są kluczowe nie tylko w procesie osobistego nawrócenia, ale także w oczyszczenia instytucjonalnego, a nawet społecznego, m.in. z krzywd wyrządzonych przez wykorzystania seksualne osobom najbardziej bezbronnym. „Doświadczenie uczy, że krytyczne spojrzenie w siebie tych, którzy dokonywali i dokonują danych przestępstw, jest niezmiernie trudne, a kondycja ich sumienia nieraz to spojrzenie uniemożliwia” – wskazał bp Musioł. Nadmienił, że głos ofiar, wypowiadany często w poczuciu osamotnienia i lęku, powinien być traktowany jako wezwanie do sprawiedliwości i zmiany. Bp Musioł prosił wiernych o modlitwę za tych, którzy doświadczyli bolesnego dramatu wykorzystania, by nie tylko ludzkie wysiłki, ale łaska Boża przyniosła im uzdrowienie z bólu i ran oraz wsparła na drodze trudnego przebaczenia. Wymienił także gesty, przez które każdy może wyrazić solidarność z Osobami Skrzywdzonymi: „nielekceważenie ich bólu; nieuleganie narracji, że mówienie o tej krzywdzie jest niepotrzebne i szkodliwe; sprzeciwianie się ich stygmatyzacji w społeczeństwie i próbom przypisywania im winy; społeczną uważność na niebezpieczeństwo podobnych krzywd dziś i jutro w różnych środowiskach”.

„Dzień Modlitwy i Solidarności z Osobami Skrzywdzonymi to nie tylko okazja do wyrażenia współczucia, ale przede wszystkim czas na konkretne działania mające na celu wsparcie, ochronę i pomoc dotkniętym krzywdą” – mówił podczas Mszy św. w kościele pw. Apostołów Piotra i Pawła w Opolu bp Paweł Stobrawa, biskup pomocniczy senior diecezji opolskiej. Podkreślił, że jest to także zaproszenie dla wszystkich wiernych, aby towarzyszyli osobom skrzywdzonym w ich drodze do uzdrowienia. „Patrząc na krzywdy osób zranionych oraz świat, gdzie tyle zła i nienawiści, zbrodni i przemocy, chciejmy wszyscy przez osobistą dobroć przemieniać świat dzisiejszy” – zachęcił.

W ramach czuwań organizowanych w centralnych miejscach rejonów duszpasterskich diecezji opolskiej w każdej lokalizacji sprawowano Mszę św., prowadzono adorację Najświętszego Sakramentu oraz nabożeństwo Drogi Krzyżowej w rozważaniami opracowanymi przez o. Mateusza Filipowskiego OCD – duszpasterza Osób Skrzywdzonych oraz odpowiedzialnego za prewencję w Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych, które zawierały wypowiedzi Zranionych.

Monika Chrzanowska

Biskup opolski Andrzej Czaja mianował Księży Wicedziekanów Dekanatów na nową, pięcioletnią kadencję, która rozpoczęła się 1 marca br. i trwać będzie do 31 stycznia 2030 roku.

Wicedziekan wspomaga dziekana w wypełnianiu jego urzędu, zastępuje go w przypadku nieobecności lub przeszkody oraz wykonuje zadania zlecone przez dziekana. Wicedziekan także wspomaga działania w dziełach charytatywnych Kościoła oraz troszczy się o dni skupienia dla opiekunów prowadzących w dekanacie dzieła dobroczynności (Statut Dziekana, Wicedziekana i Dekanalnego Ojca Duchownego Diecezji Opolskiej, 2025, art. 24, 31)

Wręczenie nominacji wicedziekańskich nastąpiło podczas dnia skupienia kapłanów przed Wielkim Postem w kościele seminaryjno-akademicki pw. św. Jadwigi Śląskiej w Opolu.

Poniżej prezentujemy nominacje na urząd Wicedziekanów Dekanatów w diecezji opolskiej.

WICEDZIEKANI DEKANATÓW

2025-2030

Procesją z kościoła pw. św. Sebastiana do kościoła pw. Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha rozpoczęła się liturgia stacyjna z udziałem biskupa opolskiego Andrzeja Czai oraz biskupów pomocniczych Rudolfa Pierskały i Waldemara Musioła, gdzie sprawowana była Eucharystia połączona z obrzędem posypania głów popiołem.

W homilii biskup opolski Andrzej Czaja podkreślił znaczenie Wielkiego Postu jako szansy na nawrócenie się i przemianę życia nawiązując do słów z Księgi Joela: Nawróćcie się do Pana, Boga waszego, wskazując, że sam Bóg podpowiada powód tego wezwania: „Bo jest miłosierny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i lituje się nad swoim ludem. To wielka szansa dla nas, bo jedynie w Bogu jest nasze ocalenie. Całe czterdzieści dni Wielkiego Postu to okazja do prawdziwego nawrócenia” – mówił.

Zaznaczył, że kluczowe w tym w procesie jest zwrócenie się do Boga całym sercem. „Łatwiej wykonać zewnętrzne gesty, ale o wiele trudniej przemieniać, oczyszczać i porządkować własne serce” – podkreślił, wskazując, że podstawowym zadaniem na Wielki Post jest oczyszczenie serca z grzechu, aby stało się ono czyste i oddane Bogu.

„Trzeba prosić o nowe serce duchowe” – nawoływał bp Czaja. „Nie chodzi o jakiś powierzchowny lifting, ale o gruntowną przemianę” – przypomniał, że prawdzie nawrócenie nie wiąże się jedynie z żalem za grzechy, ale i otwarciem się na Boże działanie.

Wskazał także na sakrament pokuty i pojednania jako kluczowy element na drodze przemiany. „Możemy podejmować różne praktyki, ale prawdziwe pojednanie dokonuje się w sakramencie, w którym Chrystus obmywa nas swoją przelaną na krzyżu Krwią. Aby wejść w radość Wielkanocy, trzeba najpierw stanąć w prawdzie przed Bogiem, uznać swoje grzechy i przyjąć Jego miłosierdzie – podkreślił biskup.

Na zakończenie bp Czaja zwrócił uwagę na konkretne praktyki, które szczególnie w okresie Wielkiego Postu mogą pomóc w pogłębianiu więzi z Bogiem. Wśród nich jest modlitwa, która otwiera serce na Bożą obecność i umacnia relację z Nim; jałmużna, ucząca oderwania od dóbr materialnych i otwierająca na potrzeby innych; oraz post, który pomaga okiełznać pragnienia ciała, oczyścić umysł i skupić się na tym, co naprawdę ważne.

Na zakończenie Mszy św. biskup opolski Andrzej Czaja poprosił o modlitwę w intencji szybkiego powrotu do zdrowia dla Ojca Świętego Franciszka.

Monika Chrzanowska