W niedzielę (17 października 2021 r.), przed północą zmarł ks. prof. dr hab. nauk teol., protonotariusz apostolski Helmut Sobeczko. 

Urodził się 27 XII 1939 r. w Nędzy k. Raciborza (obecna diecezja gliwicka) w rodzinie Józefa i Marii zd. Mrozek. Kiedy miał półtora roku zmarł jego ojciec; matka powtórnie wyszła za mąż w 1948 r. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej miejscowości w 1953 r. i kontynuował naukę w Męskim Liceum Ogólnokształcącym w Raciborzu, gdzie uzyskał w 1957 r. świadectwo dojrzałości. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Śląska Opolskiego w Nysie. Święcenia kapłańskie przyjął 22 VII 1962 r. z rąk biskupa opolskiego Franciszka Jopa w kościele parafialnym w Nędzy. Bezpośrednio po święceniach został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu historii Kościoła i liturgiki w Ka­tolickim Uniwersytecie Lubelskim. 29 V 1965 uzyskał magisterium i licencjat z teologii w tej uczelni na podstawie pracy Kult liturgiczny Św. Wacława na Śląsku w świetle średniowiecznych rę­kopisów liturgicznych pisanej pod kierunkiem ks. prof. Wacława Schenka. Po powrocie ze studiów w 1965 r. został wykładowcą liturgiki w Wyższym Seminarium Duchownym Ślą­ska Opolskiego w Nysie oraz członkiem Diecezjalnej Komisji Liturgicznej. W latach 1965-1980 był notariuszem w Kurii Biskupiej w Opolu, pełnił też funkcję sekretarza bp. Franciszka Jopa, a w latach 1968-1977 był korespondentem prasowym przy Sekretariacie Episkopatu Polski. Od 1977 r. był członkiem międzynarodowego stowarzyszenia naukowego Societas liturgica, a od 1993 r. członkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W latach 1977-1980 odbył studia specjalistyczne w Papieskim Instytucie Liturgicznym S. Anselmo w Rzymie, zakończone uzyskaniem stopnia naukowego dok­tora liturgii na podstawie napisanej pod kierunkiem prof. Burgharda Neunheusera OSB rozprawy poświęconej recepcji odnowy liturgicznej w Kościele w Polsce po II Soborze Watykańskim, ze szczególnym uwzględnieniem zaangażowania w to dzieło bp. Franciszka Jopa. W 1993 r. został doktorem habilitowanym (KUL) na podstawie dorobku naukowego i rozprawy Liturgia katedry wrocławskiej według przedtrydenckiego Liber ordinarius z 1563 roku. W 2000 r. uzyskał tytuł naukowy profesora, a w 2003 r. profesora zwyczajnego nauk teologicznych. W latach 1980-2011 pełnił funkcję konsultora Komisji Liturgicznej Konferencji Episkopatu Polski. Od 1989 do 1996 był członkiem Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów II Polskiego Synodu Plenarnego. Należał również do szeregu ważnych gremiów diecezjalnych: w latach 1975-1982 był dyrektorem Studium Organistowskiego w Opolu, w latach 1980-2016 był członkiem kolegium konsultorów i rady kapłańskiej diecezji opolskiej, od 1980 r. był egzaminatorem prosynodalnym i cenzorem ksiąg, w latach 1983-2016 był przewodniczącym Diecezjalnej Komisji ds. Duszpasterstwa Liturgicznego i Muzyki Kościelnej. Był odpowiedzialny również za liturgiczne przygotowanie wizyty papieża Jana Pawła II na Górze Świętej Anny w 1983 r. Po utworzeniu w 1981 r. w Opolu Diecezjalnego Instytutu Teologiczno-Pastoralnego – Filii KUL został jego dyrektorem. Równocześnie w latach 1981-1994 prowadził zajęcia zlecone przy Katedrze Liturgiki WT KUL. Odegrał bardzo ważną rolę w powstaniu w 1994 r. w Opolu pierwszego po zmianach ustrojowych państwowego uniwersytetu z wydziałem teologicznym, którego został pierwszym dziekanem (1994-2002); równocześnie był kierownikiem Katedry Liturgiki, Hagiografii i Obrzędowości na tym wydziale, a w latach 2008-2010 dyrektorem Instytutu Liturgii, Muzyki i Sztuki Sakralnej WT UO. W latach 1994-2010 był dyrektorem Redakcji Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego oraz od 1995 r. redaktorem naczelnym czasopisma „Liturgia Sacra”. Niezwykle znaczący jest jego wkład w przeprowadzenie I Synodu Diecezji Opolskiej (2002-2005), którego był sekretarzem generalnym, przewodniczącym komisji synodalnej ds. liturgii i głównym redaktorem Statutów Synodalnych. Od 2005 do 2009 r. był wikariuszem generalnym. W 2010 r. przeszedł na emeryturę z pracy etatowej na Uniwersytecie Opolskim, nadal jednak aktywnie udzielał się naukowo jako ceniony recenzent prac naukowych i prelegent podczas konferencji naukowych. Wydatnie przyczynił się do wprowadzenia w 1990 r. w diecezji opolskiej (jako pierwszej diecezji w Polsce) posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. oraz zorganizował ich przygotowanie i formację. W trosce o właściwy przebieg obrzędów liturgicznych wprowadził również specjalny kurs dla fotografów i operatorów sprzętu audiowizualnego. Po wprowadzeniu diakonatu stałego w diecezji opolskiej został w 2011 r. dyrektorem Studium dla Kandydatów do Diakonatu Stałego, a od 2013 r. członkiem Komisji ds. Święceń do Diakonatu Stałego; ponadto w latach 2010-2015 był redaktorem czasopisma „Diakon”. Był autorem około 450 prac i artykułów naukowych z zakresu liturgiki, ale również publikacji pastoralnych, m.in. cenionej w całej Polsce Agendy Liturgicznej Diecezji Opolskiej. W 1983 r. został uhonorowany papieskim tytułem Kapelana Jego Świętobliwości, w 1991 r. został Prałatem Jego Świątobliwości, a w 1992 r. Protonotariuszem Apostolskim (infułatem). Zmarł 17 X 2021 r.

Msza żałobna miała miejsce w środę, 20 października br. o godz. 11:00 w katedrze opolskiej. 
Pogrzeb odbył się w czwartek, 21 października br. o godz. 12:00 w kościele parafialnym Matki Boskiej Różańcowej w Nędzy (diec. gliwicka)

Po uroczystość pogrzebowych w gmachu Wydziału Teologicznego w Opolu przez cały tydzień będzie wyłożona księga kondolencyjna.