„Muzyka i śpiew jednoczą nas we wspólnocie wiary i miłości Boga” – mówił w sobotę, 29 listopada, bp Rudolf Pierskała podczas Mszy św. sprawowanej w kościele pw. Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha w Opolu w intencji środowiska Diecezjalnego Instytutu Muzyki Kościelnej.

Podczas liturgii biskup podkreślił, że „Kościół w ostatni dzień roku liturgicznego wzywa nas do oddawania chwały Bogu”, przypominając, że sprawowanie liturgii ma nie tylko prowadzić do uświęcenia wiernych, ale przede wszystkim „ma być oddawaniem najwyższego kultu jedynemu Bogu”. Jak zauważył bp Pierskała, już prorok Daniel i trzej młodzieńcy „śpiewali w ogniu: Chwalcie na wieki najwyższego Pana, bo pierwsze przykazanie wzywa do miłowania Boga całym sercem, całym umysłem, całą mocą i ze wszystkich sił swoich”.

Hierarcha wyjaśnił również, dlaczego muzyka kościelna zajmuje w liturgii tak istotne miejsce. „Boga chwalimy w liturgii nie tylko słowami, ale przede wszystkim śpiewem i muzyką” – mówił, dodając, że organy, choć wyjątkowe, „same nie są w stanie spełniać roli kultu Bożego”. Podkreślił, że dopiero obecność organisty sprawia, że muzyka staje się modlitwą. „Muzyk kościelny zajmuje miejsce między ziemią a niebem, pomagając wiernym w chwale oddawanej Ojcu i przekazując Dobrą Nowinę w psalmach, hymnach i pieśniach wzmacniając słowa muzyką” – tłumaczył.

W homilii bp Pierskała wyraził podziękowania za czterdzieści lat posługi małżeństwa Wiesławy i Remigiusza Pośpiechów w opolskim środowisku muzyczno-kościelnym. Biskup podkreślił, że ten jubileusz stanowi „szczególną okazję, aby wyśpiewać Bogu dziękczynne Magnificat i Te Deum za ich wkład w rozwój muzyki kościelnej w diecezji”. „Dziękuję Wam za wykształcenie wielkiej rzeszy muzyków, organistów, dyrygentów zespołów, scholistów i chórzystów, których posługa przynosi chwałę Bogu, dumę diecezji opolskiej i radość wiernym” – zwrócił się do jubilatów.

Biskup przypomniał także, że dobrzy muzycy kościelni nie tylko pięknie wykonują śpiew czy grę na instrumentach, ale „postępują w dobrym, w prawdziwej wierze i w dobrych obyczajach”. Zwracając się do jubilatów, dodał ,że „swoją postawą i świadectwem życia zawsze dawali piękny przykład nie tylko uczniom, ale także nauczycielom”, a ich posługa sprawia, że wierni „przez śpiew wznoszą ducha do nieba”.

Na zakończenie homilii bp Pierskała porównał organy do obrazu wspólnoty Kościoła. „Tak jak organy brzmią harmonią dźwięków, tak powinno brzmieć zgromadzenie wiernych harmonią miłości wzajemnej” – podkreślił biskup. Wskazał, że dopiero gdy każdy wniesie swój dar, „pomnożone dobro staje się udziałem wszystkich”, a wspólna modlitwa i śpiew mogą być „odpowiednikiem harmonii muzyki organowej”.

Monika Chrzanowska
fot. DIMK

Spotkanie stanowiło okazję do omówienia kluczowych zagadnień związanych z życiem duszpasterskim i organizacyjnym Kościoła lokalnego. Obrady poprzedziła wspólna modlitwa.

Spotkanie biskupów metropolii górnośląskiej odbyło się 27 listopada w sanktuarium św. Jacka w Kamieniu Śląskim. Obradom przewodniczył po raz pierwszy abp Andrzej Przybylski, metropolita katowicki.

Biskupi dyskutowali nad sposobami wdrażania ogólnopolskiego programu duszpasterskiego w poszczególnych diecezjach metropolii. Omówiono praktyczne narzędzia i priorytety, które mogą wspierać zarówno duchowieństwo, jak i wiernych w prowadzeniu działań formacyjnych oraz apostolskich.

Ważnym punktem obrad była kwestia formacji kapłańskiej, ze szczególnym uwzględnieniem roku propedeutycznego. Biskupi omówili doświadczenia wynikające ze wspólnego odbywania tego etapu przez kleryków z archidiecezji katowickiej oraz diecezji gliwickiej i opolskiej w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym. Rozmawiano także o potrzebach i kierunkach dalszego rozwoju formacji na drodze przygotowania do kapłaństwa.

Hierarchowie podjęli temat katechezy zarówno w szkołach, jak i w parafiach. Zwrócono uwagę na aktualne wyzwania stojące przed katechetami oraz na konieczność pogłębiania współpracy pomiędzy parafiami, rodzicami i środowiskiem szkolnym. Celem jest zapewnienie spójnego i owocnego przekazu wiary młodemu pokoleniu.

Jednym z omawianych zagadnień była kwestia emigracji. Biskupi zastanawiali się nad wyzwaniami duszpasterskimi związanymi z opieką nad emigrantami oraz nad sposobami podtrzymywania więzi emigrantów z Kościołem i wspólnotami lokalnymi.

Spotkanie zakończyło się wspólną modlitwą oraz zapowiedzią dalszych prac nad omawianymi zagadnieniami w ramach metropolii. Spotkanie było również okazją do świętowania imienin arcybiskupa Andrzeja Przybylskiego oraz biskupów Andrzeja Czai i Andrzeja Iwaneckiego.

ks. Bogdan Kania, sekretarz arcybiskupa katowickiego

Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola uhonorowało abp. prof. Alfonsa Nossola Nagrodą im. prof. Józefa Dudka. Wyróżnienie przyznano za działalność na rzecz integracji środowiska akademickiego.

Podczas obchodów Święta Nauki 2025 we Wrocławiu 14 listopada w Auli Leopoldina odbyło się uroczyste posiedzenie Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola. W jego trakcie wręczono również Nagrodę KRUWiO. Ze względu na nieobecność ks. abp. prof. Alfonsa Nossola wyróżnienie odebrał w jego imieniu ks. prof. dr hab. Zygfryd Glaeser, kierownik Katedry Teologii Fundamentalnej, Dogmatycznej i Ekumenizmu Instytutu Nauk Teologicznych WT UO.

Kolejne posiedzenie Kolegium odbyło się 21 listopada w Sanktuarium św. Jacka w Kamieniu Śląskim i stało się okazją do wręczenia nagrody już osobiście ks. abp. prof. Alfonsowi Nossolowi.

Podczas uroczystości przewodniczący KRUWiO, ks. prof. Sławomir Stasiak, rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, ponownie wygłosił laudację, którą wcześniej przedstawiono także w Auli Leopoldina.

– Stajemy dzisiaj w duchu głębokiego szacunku i wdzięczności wobec człowieka, którego całe życie stało się świadectwem dialogu, służby i pokoju. W osobie arcybiskupa Alfonsa Nossola spotykają się wartości, które stanowią fundament zarówno życia duchowego jak i akademickiego: prawda, otwartość i poszukiwanie jedności w różnorodności.
Zasługi naukowe i duszpasterskie księdza arcybiskupa są tak wielkie, że wymagają monograficznego opracowania, nie sposób ich nawet wyliczyć, a tym bardziej omówić w tak krótkim wystąpieniu, jakim jest laudacja – mówił ks. prof. Sławomir Stasiak, przypominając, że sam także był studentem laureata nagrody.

Przewodniczący KRUWiO podkreślał również wagę działalności duszpasterskiej i naukowej arcybiskupa, wpisującej się w największe tradycje uniwersyteckie. Przypomniał o jego roli w procesie pojednania polsko-niemieckiego, a także o ogromnym wkładzie w tworzenie Uniwersytetu Opolskiego.

– Dzisiejsze uhonorowanie Nagrodą im. prof. Józefa Dudka za działalność na rzecz integracji środowiska akademickiego jest wyrazem uznania dla Jego Ekscelencji nie tylko jako duchownego, ale przede wszystkim jako uczonego i humanisty. To wyróżnienie trafia do osoby, która w sposób wyjątkowy ucieleśnia misję Uniwersytetu, dążenie do prawdy, dialogu i służby dobru wspólnemu. Niech ta nagroda będzie znakiem wdzięczności środowiska akademickiego Wrocławia i Opola za świadectwo życia, które inspiruje nas do odważnego dialogu, wrażliwości na drugiego człowieka, do budowania wspólnoty opartej na wzajemnym szacunku i miłości – mówił rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu.

Arcybiskup prof. Alfons Nossol skierował także list do KRUWiO. Jego treść podczas wrocławskiej uroczystości odczytał ks. prof. dr hab. Zygfryd Glaeser.  

uni.opole.pl

fot. Tomasz Chabior / Uniwersytet Opolski

Galeria zdjęć

Pełna treść listu abp. prof. Alfonsa Nossola:

Magnificencje

Szanowni Państwo, którzy tworzycie Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola

Szanowne Panie, Szanowni Panowie

Przesyłam Każdej i Każdemu z Was moje najserdeczniejsze pozdrowienia. Chylę z szacunkiem czoło przed Uczelniami Wrocławia i Opola, które reprezentujecie jako Kolegium Rektorów tychże Akademickich Wszechnic. Czynię to z wdzięcznością za uhonorowanie mnie nagrodą za działalność na rzecz integracji środowiska akademickiego Wrocławia i Opola.

Ciągle czuję się synem tegoż środowiska, które mnie ukształtowało i któremu starałem się i staram służyć na różne sposoby przez całe moje życie. Bo środowisko akademickie było i jest moim życiem. Jestem synem Śląskiej Ziemi. Dlatego tak ważne i bliskie są dla mnie sprawy wrocławskich i opolskich Uczelni.

Jestem o tym głęboko przekonany, że poziom kształcenia Uczelni przekłada się bezpośrednio na przygotowanie przyszłych Elit społecznych. Swoją młodość przyszło mi przeżywać w trudnych czasach, gdzie możliwość studiowania w uniwersytecie zarezerwowana była tylko dla nielicznych. A jednak, marzenie o uniwersytecie towarzyszyło mi od najmłodszych lat. Jako siedmiolatek, w swoim elementarzu, natknąłem się na tekst zatytułowany „Wielkie miasto Wrocław”. Tam zainteresowało mnie zwłaszcza jedno zdanie: „We Wrocławiu znajduje się jeden z najbardziej znaczących w Europie uniwersytetów”. Nie znając treści pojęcia „uniwersytet” zacząłem dopytywać o jego wyjaśnienie, najpierw moją mamę, a potem ojca…
Nie uzyskując satysfakcjonującej mnie odpowiedzi, pytanie o „uniwersytet” postawiłem mojemu nauczycielowi. Ten, po krótkim namyśle, z nutą politowania odpowiedział: „Chłopcze, lepiej nie pytaj. Tego akurat nie musisz wiedzieć. Ta wiedza nigdy ci się w życiu nie przyda…”.

Stało się jednak inaczej. Opatrzność postawiła przede mną zadanie służby nauce. Starałem się go realizować na różne sposoby. Dane mi było przez wiele lat pełnić profesorską posługę w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.

A kiedy Opole stanęło przed szansą utworzenia uniwersytetu, z pierwszym w powojennej Polsce Wydziałem Teologicznym na państwowej uczelni, zwróciłem się m.in. do środowiska akademickiego Uniwersytetu Wrocławskiego o wsparcie tamtej inicjatywy, które bez wahania otrzymałem. Dziś raz jeszcze za to dziękuję.

Dziękuję całemu środowisku akademickiemu Wrocławia i Opola za to, że trzymacie się razem i że wzajemnie, twórczo się wspieracie. Równocześnie proszę Was, nigdy nie dajcie się podzielić. Nauka jest wspólnym dobrem Ludzkości. Ma różne „oblicza” i „odcienie”, ale zawsze ma ten sam cel i to samo zadanie, którym jest służba człowiekowi.

Jeżeli będziecie razem i z życzliwością współpracować między sobą – jestem o tym głęboko przekonany – Wasza naukowa i społeczna służba człowiekowi, każdemu człowiekowi!, będzie zawsze dynamiczna, kreatywna i w końcu wielorako owocna.

Raz jeszcze dziękuję za przyznane mi wyróżnienie. Zgodnie z jego przesłaniem życzę Wam, byście zawsze wzajemnie się wspierali i wzajemnie sobie pomagali dla dobra człowieka, dla dobra nauki i dla dobra naszej Ojczyzny.

Szczęść Wam Boże!

abp Alfons Nossol

W niedzielę, 23 listopada, w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, w kościele seminaryjno-akademickim w Opolu odbył się dzień skupienia dla nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej. Mszy św. sprawowanej w ich intencji przewodniczył biskup opolski Andrzej Czaja.

W homilii Biskup Opolski nawiązał do sceny ukrzyżowania Chrystusa. Przypomniał, że w chwili, gdy Jezusa przybijano do krzyża, „lud stał i patrzył”, podczas gdy członkowie Sanhedrynu szydzili z Niego, a ich drwiny powtarzali żołnierze oraz jeden ze współukrzyżowanych. Hierarcha ocenił, że było to „ostatnie, szatańskie kuszenie”, podobne do tego, jakiego Jezus doświadczył na pustyni. „Gdy Chrystus został wywyższony na krzyżu, szatan ustami stojących pod nim ludzi próbował skłonić Go, by z niego zstąpił” – zauważył.

Biskup zwrócił jednocześnie uwagę na postawę tych, którzy mimo wszystko pozostali wierni. „Lud stał i patrzył, poruszony w sercach, choć jeszcze pozbawiony pełnej wiary. (…) Stała Maryja, bolejąca Matka, ledwie żywa z żalu, ale wytrwała bez wyrzutów, w duchu zawierzenia Bogu do końca, pewna, że to nie jest koniec” – mówił.

Podkreślił również, że „pod krzyżem rodzi się społeczność Kościoła” oraz że także współczesny Kościół „potrzebuje spoglądać na krzyż, aby w oczach wiary dostrzec nie tylko ból i cierpienie, lecz także Tego, który kocha człowieka tak bardzo, że oddał za niego życie”.

W dalszej części homilii bp Czaja odniósł się do posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej, podkreślając jej rangę i odpowiedzialność. „To niezwykle ważna posługa. Przez nią stajecie się wyznawcami Chrystusa, Jego sługami. Wypełniacie dzieło miłości wobec tych, którzy znajdują się w potrzebie” – mówił. Zaznaczył, że osoby chore i cierpiące „potrzebują szczególnie obecności człowieka, a nade wszystko Chrystusa”, którego szafarze im zanoszą. „Dla chorych jesteście pociechą, a w pewnym sensie także źródłem nadziei, bo przynosicie Tego, bez którego w życiu człowieka nie ma niezawodnej nadziei” – dodał.

Hierarcha podkreślił, że posługa ta „ma ogromną wartość i znaczenie dla tych, do których szafarze udają w imieniu Chrystusa”, a równocześnie „staje się drogą ich uświęcenia, o ile będą Jego prawdziwymi świadkami”.

Nawiązując do adhortacji Dilexi te, biskup przypomniał, że „ubogi to nie tylko człowiek w potrzebie materialnej, ale również duchowej”. Wskazał, że ubogim jest każdy cierpiący, chory czy osamotniony, a także „różnorako dziś zraniony i skrzywdzony przez drugiego człowieka”. „W świetle Ewangelii ubodzy to nie tylko problem społeczny; to nasza rodzina, sprawa rodzinna, bo w ubogim przychodzi do nas Bóg, przychodzi Chrystus” – podkreślił.

Zwracając się bezpośrednio do szafarzy, biskup apelował, że „Bóg czeka w ubogim, chorym człowieku, przykutym do łoża boleści, i że tu kryje się dla szafarza ogromna szansa – w ogarnianiu miłością chorego”. Prosił, by posługa nie ograniczała się wyłącznie do „relacji dawania”, lecz aby była autentycznym wyjściem ku drugiemu człowiekowi. „Trzeba wyjść ze swego komfortu życia, ze swoich trosk i spraw, by się spotkać, bo wtedy dopiero dzieje się zbawienie” – zaznaczył.

Na zakończenie homilii bp Czaja odniósł się do programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na nowy rok liturgiczny, który będzie przebiegał pod hasłem „Uczniowie-misjonarze”. Hierarcha podkreślił konieczność pogłębionej formacji wiernych. „Trzeba podjąć z jeszcze większą gorliwością trud formacji duchowej, formacji dojrzałego chrześcijanina. Dziś jest ona szczególnie potrzebna” – zaznaczył.

Wskazał, że wierni „muszą powrócić do Chrystusowej ławki w szkole Chrystusa, a zatem bardziej uczyć się Ewangelii, a jeszcze bardziej Ewangelią żyć”. Dodał, że Kościół w Polsce potrzebuje odnowienia dzieła misyjnego, gdy jednocześnie rośnie liczba osób, które „pogubiły się duchowo”, zaś wspólnoty parafialne często robią niewiele, by pomóc im wrócić na właściwą drogę. „Dlatego trzeba naprawdę obudzić ducha misyjnego zaangażowania w naszych parafiach” – mówił.

Biskup zakończył homilię modlitwą, prosząc Chrystusa Pantokratora, „aby w nas wszystkich obudził ducha misyjnego zaangażowania oraz poczucie odpowiedzialności za zbawienie współmałżonków, dzieci, sąsiadów, parafian i wszystkich mieszkańców naszej Ojczyzny”.

Monika Chrzanowska
fot. Maksymialian Kotek

„Przyjaźń z Jezusem jest darem, który może nadać naszemu życiu wartości, sens i barwy” – mówił w sobotę, 22 listopada, bp Waldemar Musioł podczas Mszy św. w kościele seminaryjno-akademickim, sprawowanej w ramach diecezjalnych obchodów 40. Światowego Dnia Młodzieży w Opolu.

W homilii skierowanej do młodych biskup podkreślał, że tegoroczne orędzie papieża Leona XIV, poświęcone tematowi przyjaźni, skłoniło go do osobistych wspomnień. „Gdy przeczytałem, że papież Leon XIV poświęcił tegoroczne Orędzie na 40. Światowy Dzień Młodzieży tematowi przyjaźni, spontanicznie sięgnąłem po pewien upominek, który od ponad 20 lat przechowuję z wdzięcznością” – mówił, wspominając album pełen zdjęć i sentencji otrzymany od przyjaciół. Cytując Clive’a Lewisa, dodał, że „przyjaźń jest jedną z tych rzeczy, dzięki którym samo przetrwanie nabiera wartości”.

Hierarcha zachęcał młodych, by pielęgnowali wartościowe relacje, zdolne przemieniać życie. „Widzę, jak wiele radości dają mi spotkania z przyjaciółmi, jak odmieniają moje życie i nadają mojemu przetrwaniu wartości. Mam nadzieję, że także wy dziś doświadczacie takich pięknych ludzkich przyjaźni, które dodają życiu barw” – podkreślał. Zauważył jednak, że przyjaźnie wymagają troski, ponieważ „kiedy tych starań zaczyna brakować, zdarza się, że przyjaźń więdnie”.

„Jest przyjaźń, która jest czystą miłością, gotową oddać za nas życie. To przyjaźń oferowana nam przez Jezusa – dar dla każdej i każdego z nas” – mówił biskup. Opowiadając o swojej własnej drodze wiary, przyznał, że na początku niełatwo było mu postrzegać Jezusa jako przyjaciela. Z czasem jednak, dzięki modlitwie i pogłębianiu relacji, odkrył, że przyjaźń z Chrystusem „nadaje życiu wartości, bez czego dziś nie wyobraża sobie życia ani posługi”. Zachęcił młodych, by odpowiedzieli na zaproszenie Jezusa do nawiązania z Nim przyjaźni poprzez świadome jej przyjęcie.

Biskup wskazał także praktyczne sposoby rozwijania tej relacji: „ofiarując Jezusowi swój czas na katechezie, rozmawiając z Nim na modlitwie – zwłaszcza podczas adoracji – spotykając się z Nim na Mszy św. czy pozwalając Mu mówić do nas w sakramencie pokuty”.

Zachęcał również do budowania wspólnoty. „Przyjaźń z Jezusem ma jedną cudowną moc: łączy przyjaciół Jezusa” – podkreślał. „Spójrzcie teraz na siebie nawzajem jak na przyjaciół Jezusa, który nas tu dziś zgromadził… A potem wróćcie do waszych parafii i szkół i poszukajcie tam innych przyjaciół Jezusa” – zachęcał.

Hierarcha przypomniał także, w jaki sposób młodzi mogą w codzienności dawać świadectwo swojej przyjaźni z Chrystusem. „Można to robić, pozostając na katechezie, nawet jeśli inni z niej rezygnują; czyniąc znak krzyża; włączając się w rozmowy o sprawach Bożych; budując braterstwo i pokój między ludźmi poprzez życzliwość, dobroć, czułość i wrażliwość” – wyliczał. „Jezusowi zależy na naszym świadectwie wiary, bo ono – bardziej niż słowa – może poruszyć serca, które są twarde” – zaznaczył.

Monika Chrzanowska
fot. Szymon Adamski