Wierzę w Kościół Chrystusowy

Konsekrowani świadkami wiary w Kościele i w świecie

List Przewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego  i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego na Dzień Życia Konsekrowanego 02.02.2023 r.

Bracia i Siostry w Chrystusie Panu! Święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej, z ustanowienia św. Jana Pawła II jest Światowym Dniem Życia Konsekrowanego. W tym dniu dziękujemy szczególnie za dar wszystkich, którzy realizują swoje powołanie poprzez oddanie się Chrystusowi na Jego wyłączną własność. Życie według ślubowanych rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa stanowi najbardziej radykalny wyraz naśladowania Jezusa Chrystusa. Wszystko to dokonuje się mocą wiary przeżywanej w Kościele, który jest Rodziną dzieci Bożych; jest naszym domem i naszą Matką.

Wyznawać wiarę w Kościół – tworzyć wspólnotę

Dzisiejsza liturgia słowa prowadzi nas do Świątyni – DOMU BOGA. Maryja wraz z Józefem przynoszą Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu (Łk 2,22). Uczynili to zgodnie z Prawem Pańskim, według którego każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu (Łk 2,23). Rozważanie tego ewangelicznego wydarzenia z życia Świętej Rodziny przypomina nam, że wiara, którą przeżywamy w codzienności, aktualizuje się w Świątyni. Jest ona miejscem doświadczenia wspólnoty ducha i przestrzenią budowania wzajemnych więzi z Bogiem i między sobą. W Świątyni jest obecna prorokini Anna służąca Bogu wiernie w postach i na modlitwie (por. Łk 2,37) oraz starzec Symeon wyczekujący pociechy Izraela, który przyszedł tam za natchnieniem Ducha (por.  Łk 2,25.26). Wczytując się uważnie w wersety tej ewangelicznej perykopy nie sposób nie zauważyć, że wszyscy oni tworzą wspólnotę osób, których życie opiera się na słowie Bożym; wspólnotę wiary przeżywanej w postawie wierności i otwartą na natchnienia Ducha Świętego.

Te trzy elementy wspólnoty wiary: słowo, wierność i otwartość na Ducha Świętego stanowią istotny element życia każdej osoby konsekrowanej. Wyznawać wiarę w Kościół Chrystusowy, to przede wszystkim rozważać słowo Boże, wiernie trwać na modlitwie i być otwartym na to, co Duch Święty chce nam powiedzieć – szczególnie poprzez nauczanie Kościoła.

Mając to wszystko na uwadze, dokument Rozpocząć na nowo od Chrystusa przypomina nam, że życie konsekrowane, w swym ciągłym następowaniu po sobie i utrwalaniu się coraz to nowych form, jest już samo w sobie wymownym wyrazem obecności Pana, prawie czymś w rodzaju Ewangelii otwierającej się w ciągu wieków. Staje się ono rzeczywiście jakby historyczną kontynuacją szczególnej obecności zmartwychwstałego Pana (RdCH 2).

W obecnej sytuacji, gdy wartość życia wspólnotowego w wymiarze rodzinnym, społecznym i międzynarodowym doświadcza wielu podziałów i dramatów, osoby konsekrowane stają się promotorami duchowości komunii, której źródłem jest wiara w Jezusa Chrystusa (por. VC 51). Ta wiara rodzi nadzieję, która nie pozwala zatrzymać się w postawie bierności czy zniechęcenia, lecz podnosi wzrok ku górze, skąd nadchodzi pomoc - Pomoc od Pana, który stworzył niebo i ziemię (Ps 121).

Żyć wiarą na co dzień – Chrystusowy styl życia

Rodzice Jezusa, gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim (Łk 2, 32). Wypełnienie Prawa zawartego w słowie Bożym stanowi podstawę także i naszej wiary. Nie wystarczy mówić: Panie, Panie, lecz potrzeba słowo zamieniać w czyn - Wiara bez uczynków jest martwa (por. Jk 2,14-26). Mamy świadomość, że w dzisiejszej rzeczywistości coraz więcej osób przyjmuje jedynie deklaratywny sposób przeżywania swojej wiary. Stąd też niezwykle ważne jest świadectwo wiary realizowanej w codzienności, które ściśle wiąże się z słuchaniem i wypełnianiem słowa Bożego.

Osoby konsekrowane towarzyszą nam poprzez swoją obecność. Obecność miłosierną, pełną zatroskania, ale także przez obecność milczącą przepełnioną modlitwą w intencjach Kościoła i świata. W minionym roku byliśmy świadkami beatyfikacji 10 sióstr męczenniczek elżbietańskich - s. M. Jahn Paschalis i dziewięciu Jej Towarzyszek. Ich świadectwo wiary staje się dla współczesnej kultury powierzchowności zaproszeniem, by nie zatrzymywać się na tym, co zewnętrzne i przemijające. Trwając wiernie przy powierzonych ich opiece osobach oraz broniąc swojej i ich godności, przyjęły krzyż cierpienia i wzgardy, stając się dla nas wzorem odkrywania prawdziwej Miłości. Oddając życie Chrystusowi i za Chrystusa są dziś dla nas wzorem miłości wiernej do końca. I choć – jak pisze autor biblijnej księgi Mądrości - zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, oni trwają w pokoju. Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności (Mdr 3,2-4).

Chrystusowy styl życia oparty na nieustannym poszukiwaniu i odkrywaniu woli Bożej sprawia, że osoby konsekrowane otwierają się nieustannie na działanie Ducha Świętego. Stąd też jesteśmy świadkami nowych dzieł apostolskich, które są odpowiedzią na współczesne znaki czasu: biedę materialną i duchową, hedonistyczną kulturę ciała, wykpiwanie pobożności i religijności, fałszywe zasady moralne oraz powszechne podważanie autorytetów.

Odpowiedzią osób konsekrowanych na taką rzeczywistość jest przede wszystkim postawa wierności wobec Boga i człowieka. Konsekrowani podejmują swoją posługę w imieniu Kościoła pośród ludzi ubogich, chorych i cierpiących, zarówno fizycznie, jak i duchowo. Towarzyszą świadectwem życia w kształtowaniu postaw życiowych naszych dzieci i młodzieży. Są obecni w życiu wielu małżeństw i rodzin. Ponadto wszechstronna działalność misyjna sprawia, że wezwanie Chrystusa do nieustannej ewangelizacji jest obecne w świadomości każdej wspólnoty zakonnej.

Dzielić się wiarą z innymi - świadkowie miłości

W dzisiejszym pierwszym czytaniu z Księgi proroka Malachiasza czytamy: Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego Wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie (Ml 3, 1). W tych słowach Bóg zapowiada swoje ostateczne przyjście i czasy, które bezpośrednio poprzedzą Jego przybycie. Czasy te - jak słyszymy - będą poprzedzone działalnością anioła, który ma przygotować drogę dla Pana. Wiemy, że czasy ostateczne trwają od dokonania przez Chrystusa dzieła Odkupienia. Żyjemy zatem w czasach ostatecznych. Czekamy jako Kościół - wspólnota wiary na powtórne Jego przyjście. To przyjście będzie ostateczne i definitywne. W tym czasie Bóg nie zostawia swego ludu. Nadal na różne sposoby przemawia do nas, by nas przygotować na spotkanie z Nim samym. W tym kontekście spoglądamy na życie konsekrowane. Jest ono bowiem zapowiedzią tego, co nastąpi w wieczności. Siostry i bracia trwający w życiu konsekrowanym, wpatrzeni w Pana, przypominają nam, że nie mamy tutaj trwałego miasta (Hbr 13,14), nasza bowiem ojczyzna jest w niebie (Flp 3, 20). Historia nasza zmierza ku nowemu niebu i nowej ziemi (Ap 21, 1), gdzie Bóg otrze z naszych oczu wszelką łzę, a śmierci odtąd już nie będzie (por. Ap 21, 4).

Osoby konsekrowane dzieląc się bezinteresownie miłością przypominają nam, że nasze życie jest pielgrzymką. I w tej pielgrzymce ważne jest tylko to, ile pozostawimy dobra w sercu drugiego człowieka. Pod koniec życia – jak pisał św. Jan od Krzyża – będziemy sądzeni z miłości. Na drugą stronę życia zabierzemy ze sobą tylko miłość. Ważne byśmy tę miłość tu na ziemi poznawali, zachowywali i wypełniali każdą chwilą swego istnienia.

Zakończenie

Drodzy Bracia i Siostry, osoby konsekrowane zasługują na wdzięczność ze strony całej wspólnoty kościelnej. Oddani życiu kontemplacyjnemu, siostry zakonne i zakonnicy zaangażowani w dzieła apostolskie, członkowie instytutów świeckich i stowarzyszeń życia apostolskiego, pustelnicy, dziewice i wdowy konsekrowane - świadczą o miłości do Chrystusa, idąc drogą proponowaną przez Ewangelię. Dziękujemy dziś za dar ich życia, powołania, a nade wszystko dar wiary w Kościół Chrystusowy. Prośmy też o nowe i wierne powołania do wszystkich form życia konsekrowanego.

                                                                                                        † Jacek Kiciński CMF

                                                                                                                                  Przewodniczący Komisji

                                                                                                                                  ds. Instytutów Życia Konsekrowanego

                                                                                                                                  i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP

Biskup opolski Andrzej Czaja zaprasza wszystkich diecezjan do udziału w najbliższy czwartek 2 lutego 2023 r. o godz. 18.00 w kościele seminaryjno-akademickim pw. św. Jadwigi Śląskiej w Opolu we Mszy św., która będzie sprawowana w intencji biskupa gliwickiego Jana Kopca z okazji 75 rocznicy urodzin i 30 rocznicy sakry biskupiej. Jest to szczególna okazja do wyrażenia wdzięczności biskupowi Janowi za jego wieloletnią posługę na rzecz Kościoła opolskiego.

Czcigodne Siostry Zakonne,

Drodzy Bracia w kapłaństwie i życiu zakonnym,

Serdecznie zapraszamy do udziału w międzydiecezjalnych obchodach Dnia Życia Konsekrowanego.

 Uroczystości odbędą się w sobotę 28 stycznia 2023 r. w kościele seminaryjno-akademickim pw. św. Jadwigi Śląskiej w Opolu, przy ul. Drzymały 1.

 Rozpoczęcie o godz. 10.00 uroczystym śpiewem Akatystu.

O godz. 11.00 Eucharystia z odnowieniem ślubów zakonnych.

Następnie poczęstunek i koncert połączony ze śpiewem kolęd.

                                                          † Andrzej Czaja, biskup opolski

                                                          O. Błażej Kurowski OFM, wikariusz biskupi ds. życia konsekrowanego

                                                          S. Jola a Radomyska SSpS, referenta Sióstr Zakonnych

Zapraszamy od obejrzenia filmu dokumentalnego "Porozmawiajmy o Kościele", zrealizowanego przez ks. Marka Lisa z okazji 50-lecia diecezji opolskiej. Film dostępny jest online.

Czyńcie dobro; szukajcie sprawiedliwości (por. Iz 1,17)

Drodzy Diecezjanie!

Od ponad stu lat, w dniach od 18 do 25 stycznia, chrześcijanie na całym świecie podejmują wspólną modlitwę o jedność w Chrystusowym Kościele. Tym razem, w jakże trudnym i niepewnym czasie, naznaczonym kryzysami, a przede wszystkim bratobójczą wojną w Ukrainie, ekumenicznie chcemy również błagać dobrego Boga o pokój dla Ukrainy i dla całego świata. Solidaryzujemy się z cierpiącymi mieszkańcami Ukrainy i z ofiarami wszystkich wojen na świecie. Jako chrześcijanie chcemy wspólnie prosić Boga, aby skruszył zatwardziałe umysły i serca agresorów, umacniał nadzieję cierpiących, a ofiary wojny przyjął do grona zbawionych.

1.  Być niezłomnym świadkiem Jezusa Chrystusa

Chrześcijanie reprezentujący Radę Kościołów Minnesoty (USA) zaproponowali, by tegoroczny czas wspólnej modlitwy o jedność i pokój przebiegał pod jakże znamiennym i aktualnym w dzisiejszych czasach hasłem: Czyńcie dobro; szukajcie sprawiedliwości (por. Iz 1,17). Nawiązali do własnych historycznych doświadczeń, kiedy to nierówności rasowe i wewnętrzne problemy w Minnesocie doprowadziły do cierpienia i śmierci wielu rdzennych mieszkańców tego stanu. W 1862 r. odbyła się tam największa masowa egzekucja w historii USA. Po tzw. powstaniu Dakotów, dzień po Bożym Narodzeniu, powieszono 38 członków rdzennej ludności. Skazani, przed śmiercią, solidarnie wyśpiewali hymn: Liczne i wielkie, Boże, są Twoje dzieła, stając się w ten sposób świadkami wiary w Jezusa Chrystusa i w Jego zwycięstwo nad złem i śmiercią. Ich mężne świadectwo wiary, niezłomność zawierzenia Bogu siebie, swoich rodzin i ojczyzny w obliczu niesprawiedliwej śmierci, może dziś być dla wielu ludzi dotkniętych cierpieniami wojny swego rodzaju punktem odniesienia, że ostatecznie zło zawsze przegrywa, a jedynie dobro ma w sobie dynamizm jednoczenia. Stąd zachęta św. Pawła, aby w czynieniu dobra nigdy nie ustawać (por. Ga 6,9).

2.  Czynić dobro

Wojna w Ukrainie jest dla wszystkich sprawdzianem dojrzałości człowieczeństwa, a dla chrześcijan weryfikacją wiarygodności życia Ewangelią Chrystusa. Ukraina stała się „ziemią męczenników”. Zabito tam tysiące niewinnych ludzi, w tym setki dzieci, starców, kobiet i mężczyzn, nie mających nic wspólnego z działaniami wojennymi. Zrównano z ziemią całe miasta i wsie. Ci, którzy przeżyli, często pozbawieni zostali dachu nad głową, dorobku wielu pokoleń, a zwłaszcza poczucia bezpieczeństwa.

By ratować życie własne i swoich rodzin, zmuszeni są do porzucania swoich domów i do podjęcia decyzji o „tułaczce” w nieznane. W tym czasie wielu z nich dotarło także do diecezji opolskiej.

Z całego serca jeszcze raz dziękuję wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób włączyli się w dzieło przyjęcia i pomocy przybywającym do nas ofiarom wojny. Otworzyliście dla nich swoje serca i domy, często decydując się na znaczne pogorszenie standardu własnych warunków życiowych. Jestem przekonany, że to piękne świadectwo czynienia dobra będzie owocowało w naszym życiu rodzinnym, parafialnym i społecznym, w pokoleniach naszych dzieci i wnuków. Bo jak mówi łacińskie przysłowie: Słowa pouczają, a czyny pociągają. Dbajmy o to, by dalej w ten sposób wspierać każdego człowieka w potrzebie, okazywać sobie nawzajem jak najwięcej dobroci, serdeczności, czułości, i przykładem takiego postępowania rozwijać dobroć i miłość w sercach dzieci i młodzieży.

3.  Szukać sprawiedliwości

To wyzwanie jest dla nas znacznie mniej zrozumiałe. Dzieje się tak dlatego, że w naszej codzienności funkcjonuje zawężone i bardzo jurydyczne rozumienie sprawiedliwości, którą kojarzymy najczęściej z bezstronnym wyrokiem. Za sprawiedliwe uznaje się postępowanie człowieka zgodne z prawem, a dbanie o sprawiedliwość to czuwanie, by prawo było respektowane i troszczenie się o to, by każdy otrzymał, co mu się należy.

Tymczasem w Biblii mamy o wiele szersze i głębsze rozumienie sprawiedliwości. Wołając „szukajcie sprawiedliwości”, prorok Izajasz wzywa Izraelitów do postępowania na miarę Bożego pouczenia. Dlatego prorocy zapewniali, że wykonywanie sprawiedliwości jest Panu milsze niż krwawa ofiara, ponieważ oznacza życie zgodne z wolą Bożą. Chodzi nie tylko o wypełnianie przykazań, lecz także o pokorne obcowanie z Bogiem. Dlatego w Nowym Testamencie Pan Jezus jest uosobieniem tak rozumianej sprawiedliwości. Okazuje się bowiem, że w szukaniu sprawiedliwości najważniejsze jest zatroskanie o dobrą relację z Bogiem, którą warunkuje nasza pokora, uniżenie.

Mamy więc o co zabiegać, a dla naszej wspólnej modlitwy ukazuje się jakże ważna intencja. Zajęci mocno doczesnością, zaspokajaniem swoich dążeń, pragnień, potrzeb i dochodzeniem swoich praw zaniedbujemy poszukiwanie sprawiedliwości, którą Bóg nam oferuje na drodze budowania z Nim, jeśli nie zażyłej, to przynajmniej poprawnej relacji, opartej na pokorze i posłuszeństwie. Jako wyznawcy Chrystusa urzeczywistnianie takiej sprawiedliwości jesteśmy winni światu, dla którego mamy być światłością. Tego świadectwa sprawiedliwego życia, nas chrześcijan, bardzo potrzebuje nasze społeczeństwo udręczone toksycznymi sporami, konfliktami, podziałami, które w roku wyborczym mogą się jeszcze nasilić, mogą przynieść wiele krzywd i zranień i dać wiele zgorszenia młodemu pokoleniu. Weźmy więc sobie mocno do serca te słowa wezwania Bożego przypomniane nam przez chrześcijan z Minnesoty. I prośmy Ducha Świętego, by nas prowadził i pomógł kroczyć drogą sprawiedliwości, czyli za Jezusem, w jedności z Nim i między nami, prawdziwie po Bożemu, tak jak chce Bóg, Ojciec nas wszystkich.

4.  Wziąć udział w modlitwie o jedność i pokój

Drodzy Diecezjanie, zapraszam Was wszystkich do uczestnictwa w nabożeństwach i spotkaniach ekumenicznych, o których informuje, dołączony do listu, program diecezjalnych obchodów tegorocznego Tygodnia Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Zapraszam również do organizowania w parafiach jeszcze innych nabożeństw ekumenicznych z modlitwą o jedność i pokój. Do opolskiego kościoła seminaryjno-akademickiego zapraszam w dniu 18 stycznia o godz. 17.00 na nabożeństwo rozpoczynające tegoroczną modlitwę ekumeniczną, a w niedzielę 22 stycznia o godz. 16.00 zapraszam młodzież z całej diecezji na Ekumeniczną Modlitwę Młodych. Zapraszam również do udziału w wydarzeniach naukowych i kulturalnych przewidzianych w programie diecezjalnym. Modlitwa o jedność w Chrystusowym Kościele i o pokój dla Ukrainy i całego świata niech będzie wyrazem duchowej solidarności z udręczonym narodem ukraińskim i z wszystkimi ofiarami wojen na świecie. Niech otworzy nasze serca na pomoc uchodźcom, wszystkim poszkodowanym i potrzebującym naszego wsparcia. Wraz z innymi wyznawcami Chrystusa błagajmy również Boga, który jest Źródłem wszelkiego pokoju, by swoją łaskawością skruszył twarde serca i umysły tych, którzy nie czynią pokoju, lecz szerzą niezgodę, nienawiść, śmierć i zniszczenie.

Na wszystkie dni Nowego Roku, wszelki trud szukania sprawiedliwości i czynienia dobra z serca Wam błogosławię.

                                                                                                            Wasz Biskup

                                                                                                            † Andrzej Czaja